Alexias (2.12)

[*]

[*]
[*]

Comneni, nrbem ingressi, ad campum S. Georgii mngni martyris, qui Syceotes dicitur, confidentius iam constitere deliberantes, num malres suas pritis, ut mos est, salutatum irent, ac sic demun in palatium pergerent. qiio Caesar cognito, per qucndaiu e suis famulis graviter cunctationem eoriim increpuit. ceicrrime igitur iis ad donium Iberitzae progressis, accurrit Necephorus Palaeologus, qui imperatoris nomine liaec nunitavit. “senem se iain esse et solum, nec filiuin, nec fratrcm, nec quemquam liabcre legitima cogiiatione con- iunctuiii. quare si vellet, (novum imperatorem Alcxiura dicebat,) esset sibi filius adoptivus. neque se quidquam detraclurum iis, quae ille conimilitonibiis suis promiserit, neipie ullam imperatoriae potestatis partein communcm babiturum, sed mero nomine conteutum fore ct acciamatioue rubrisque calceis, praeterea requiescendi in palatio venia, tota renim adiuinistratione Alexio relicta." nd bacc ita responderunt, ut auu abhorrerc se a pactione significarent. quo

[*]
[*]

[*]

audito, Caesar celeriter ad eos properat, mala denimtiaturus atque ad occupanduni palatium compulsurus. iam cum a dextra domum accederet, obviam Comneni prodeunt ipsi pediti; quos ille graviter obiurgavit. cumque in ipso aditu Palaeologum Nicephorum a sinistra rursus ingredientem conspexisset, ad eum conversus, “quid hic agis, inquit, quove consilio venisti, consocer?" cui ille “nihil ut opinor, efficiam, eadem, quae antea, allaturus imperatoris mandata obstinavit enim promissis stare et Alexium pro filio ita habere, ut imperatoris dignitatem adipisceretur remque publicam suo arbitrio gubernaret; dummodo ipse nomen saltem imperatoris et rubros calceos purpuramque retineret et in palatio requiescere sibi liceret, quippe qui et senex iam esset et quiete indigens." at ille vultu superciliisque contractis, “abi, inquit, renuntia imperatori, haec plus fortasse profiitura fuisse ante captam urbem; nunc compositioni locum relictiim non esse. seuex autem cum iam sit, imperio cedat ac saluti suae consulat." atque haec quideui Caesar. Borilus autem,

quam Comnenos ingressos esse comperit eorumque cxercitum tota urbe praedabundum palari et in spoliis coliigendis totura esse, (ipsi cum iis, qui sanguinfi ct affinilale coniuncti erant, paucisque peregrinis militibus reinanserant,) impetum facore staluit, facile eos propter exercitum dissipatum deleri posse ratus. itaque congregatos omnes, et qui humero enses gcstant ct qul e Cliomate oriundi, a foro inde Conslanlini usque ad Milium et ultra optinie ordinibus disposuit. et illi quidem consertis sciilis ad pugnam parati stabant, nequR dum loco movebant. sed cum qui patriarcbae munere tunc temporis fungebatiir, vir sanctus ac vere pauper quique omni pii cultus gencro non minus quam qui in deserlis olim montibusque degcbant patres, exercilus erat, cum is ergo etiani proplictiae gratia praeditus, multa saepe praedixisset, neque unquam deprcliensiis esset in meudacio, et virtutis specimen ac quasi furma successoribus esset, illa ipsa, quae Botaniatae acciderant, nequaquam ignoravit. sed sive divino afflalu, sive etiam Caesare monitore, (nain ct hoc ducebatur, cum is dudum familiariter patriarcha uterelur ob summam eius virtutem,) imperatori suasit, ut regno se abdicaret. “noli, inquit, bellum civilc nio-

[*]

vere, neve dei voluntati repugna. Christianorum sangnine urbem pollui ne permittas; quin dei potius arbitrio obsecutns, e niedio abi." paruit imperator consilio pontificis et militum veritus, praecincta veste in magnam dei ecclesiam descendit. in summa autem perturbatione cum esset, non aniraadvertit, imperatoria se adhuc veste amictum esse. itaque Borilus ad eum conversus, brachialia margaritis insignita prehendit atque a reliqua veste disiunxit, non sine sanna et irrisione addens: “talis vero ornatiis nunc convenit nobis." Botaniates in magnum divinae sapientiae templum se ibique aliquamdiu perniansit.