Alexias (1.8)

Nec fefellit patrem meura, ut diximus, praesagium. Basilacius enim hostes, quorura adventimi exspectaverat, cum omnibus equitibus et peditibus (decem millium numerum implebant) repente adortus, adortus, cum tentoria undique lucentia invenisset et resplendens dens etiam imperatoris tabrnaculum videret, quanto impetu poluit eo irruit, ingenti clamore sublato. nusquam vero apparente Alexio, quem ibi deprehensurum speraverat, neque milite omniuo ullo nec duce prodeunte, nisi siqui calones viles relicti erant, etiam vehementius, ubi tandem esset balbus iste, claniabat, vel ipsis dictis magnum domesticum cavillans. utebatur enim pater meus ceteroqnin linguae volubilitate neque quisquam natura ad disserendum et agrumentandum magis comparatus erat; in canina tantum liltera leviter haesitabat et aliquantum balbutiebat, quanquam in reliquis optime fluebat oratio. hinc igitur illudeudi occasione Basilacius sumta, clamitabat pervestigabatque omnia et subvertebat arcas, mensas, vasa, ipsum denique patris mei lectum, ne forte imperator alicubi laleret.

[*]
[*][*]

quod dum facit, identidem monachum Iohannicium adspicichat. etenim studiose id egerat raater Alexii, ut quoMes in helhiin is proficisceretur, contubernalem Jiaheret ex venerabilioribus unum monachis; cui malernae voluutati pius filius uon solum cum puer esset, verum etiam iuvenum nuinero adscriptus atque adeo donec uxorem (luxit, ohsecutus est. totuin igitur tabernaculum Basilacius perserutabatur et, ut Aristophanes dicit, ἐρεβοδιφᾷν non desinebat, interrogans rdgnns siinul lohanniciuiu de magno domestico. is cum Alexium ante horam ciiin universo exercitu egressuin castris asseverarct, quanto in errure esset, sensit, sihique prorsiis desperans ac multum vociferatus, “commilitones" exclamat “decepti sumus; bellum extra " necdum loqui desierat, ciim copias e castris cxeuntes pater meus Comnenus Alexius adorilur, aginen cum paucis suorum praecurrens maxima cum vehemenlia. ibi unum quendam aciem instruentem cum animadverteret, (plerosque cniin Basilacii milites — id enim paler meus praestrukerat — praedae ac rapinaruin stiulio palantes, autcquam in ordiueiii redierant, oppressit repentina pernicie magnus domesticus,) eum igitur cum aciem instruentem videret et vel ex procerilate corporis vel ex armorum splendore (nam ea astrorum lumine fulgebant) ipsum Ba-

[*]

[*]
[*]

silacium esse suspicaretur, atroci impetu irruit manumque percutit; quae statim una cum gladio in terram decidit. magnopere hostes ea re perturbati sunt. cjuancfuam Basilacius non erat, sed eius comitara unus nobilissimus nec ipso Basilacio virtutis laude inferior. iamque vi Alexius invehitur, sagittis petit, ferit hasta, clamoribus tefret, noctis miscet tenebris, denique ex omni et loco et tempore et re opportunitalem victorlae capit eaque commode utitur intrepido ac praesenti animo atque in summa trepidatione, cum alius alio fugeret, omnes tamen et hostes et suos discernebat. erat etiam Cappadox quidam Gules nomine, fidus patris mei famulus, manu promptus et animo in proeliis audacissimo: qui conspicatus Basilacium ac probe agnoscens, galeam percussit; sed idem quod Menelao contra Paridem pugnanti accodot. ensis in terna quaternaque fragmina ruptus manu excidrt, capulo solo relicto. quem ubi vidit imperator, reprehendi statim, quod gladius deesset, ignaviaeque insimulat; sed miles capu lurn, quem adhuc tenebat, ostendens, magnum domesticum placavit.

[*]

[*]
[*]

et alius quidam Macedo Petrus nomine, cognomento Tornicius, medios in liostes illatus, multos ex iis trucidavit. interea phalanx sequebatur ignara eorum, quae fiebant; quia enim noctu pngnabatur, non poterant omnes, quae fiebant, ceruere. at Comnenus in aciei partem nondum inclinatam irruit caesisqne obviis, cum qui e Basilacii exercitu adbuc locum obtinebant, deiicere festinaret, proclio rursus excessit suosque post tergum, ne cessarent, sed sequerentur et celerius accederent, missis nuntlis, hortabatur. tum Gailus quidam e domestici copiis, ut breviter cuncta perstringam, niiles slrenuus Martemque spirans, qui patrem meum ex mediis hostibus, stricto et de rccenti caede fumante gladio, ad suos rcgredientem conspicerct, ratus hostium nnuni esse, vehemenli impetu, hasta ferit circa pectus; ncc multum abfuit, quin imperatorem equo deiiceret, nisi is ct firmius insedisset, et nominatim homiuem compellasset, illiro caput ei abscissurum sc esse minilans. ille ciim ignorantiam quandam excusaret seque nocte ac pugua perlurbalum asseverarcl, incoluinis evasit.