Alexias (1.6)

[*]Trj

que redibant, alii iil siistiuerent coufirinabanlur. qui aulem constitere quo quisque loco forLe erat, oculis retro versis, pbstupefiebaut iis, quae praeter exspectationem videbant. ac novuin qiujililaui prae- bebant spectaculum. dum enim equorum, quibus iusidebant, capita recta spectant, ipsi retorcpiebant ocnlos, ac neque porro vehebantur, neque equos couverlebant , perculsi ob id quod acciderat. nimirum miruui Scythae, de reditu cogitantes domumque iam abeuntes, non ainplius persecuturi erant , sed jirocul ab utrofjiie cxercitu, praeda j ouusti palabantur. atque nuntius de cajito caesoque Bryennio igna vis hucusque et fugientibus animos reddebat, praesertiin cuni uuntia- tis tldeiu adderent osLentalus ubique iinjieratorio oruatu equus et roia pliaeae lantuiu non clamantes, Bryeuuiujn, cui custodieudo iilai erant, hostili inanu iiiLereiuLuin esse.

Cuin in hoc loco res essent , peropportune ad Alexim domesticum nieslicum sciiolaruin advenit cohors auxiliariiiiu Turcoruin. qiii cuin proelium restitutum audivissent et hosles ubi esseut sciscitarentur, Aiexius Coinneuus Pater mcus iis de colle, qucm uua asceuderant.

velut e specula hostium exercitum monstravit. et hi quidem ita se habebant. temere erant permixti, ordinibas nonduni restilutis, et tanquam victoria iam potiti, in siiniina securitale dcgcbant seque extra periculum arhitrabantur. niaxiiue vero siipiuos eos Kraui-oriiiii dcfectio reddidit, qui, uoslris iuitio, ut diximus, in fugam versis, a palre meo ad Bryennium desciverant. cumque equis desilirent et , qui patrius ipsis fidcin dauili nios est , dextram offerrent, alii aliunde ibi confluxere, spectaturi, quid ageretur. pererbuit pcrcrcbiiit euiin toto exercilu fama, etiam Francos, reliclo duce sno Alexio, ad Bryennianos transiisse. cum igitur et pater meus et qui modo advenerant Turci ita confusos hostes cernerent, trifariaiii copiis auis dislributis, partcs iu iusidiis aliciihi subsistere, teriam in liostes impetum facere placuit ; idque consilium a patre meo Alexio profectum erat. sed Turci uon acie omucs simul adoriebantar, sed separatim singulis turis, spatio inter se distantcs. quarum lurmarum quaeque iusta cst incitJlis cipiis iu hoslcs irnierc lelaipic plu- rima coniicere. sequebatur Alexius pater meus qui universi excrci-

tus dux erat, collectis circa se ex dispersorum numero, quotquot tempus suggesserat. ibi unus eorum, qui circa Alexium immortales erapt, summae audaciae homo, concitalo equo ultra ordines progressus ipsum Bryennium, habenis immissis, recta petiit hastaque quam vehementissime in pectore percussit. verum torvo is vultu, priusquam hasta ihoraci infigeretur altius, glatlio e vagina educto, et hanc statim fregit, et hominis huincro percusso, cum summa vi ictum infligeret, brachium tolum abscidit cum ipsa lorica. ac Turci alius alii succedeutes, sagittariim quasi niibe agmen liryennii paene inumbrant; coutra quos Bryennii milites, licct repentino impetu perlerriti, tamen mox ordinibus restitutis, cum alius alium ad virtutem adhortaretu proelium sustinent. Turci autem et pater meiis, ubi aliquamdiu hostibus restiterunt, alius post alium fugere simulant ac paulatim ad insidiarum locum necopinantes eos callide ducunt. cumque eo perventum esset, ubi jirimae collocalae eraut insidiae, versa acie, a fronte hosti insislunt, et qui subsederant, signo dato, statim tanquam vesparum examen irruunt el multo clamore atque perpetua iaculatione et aures

Βryenii militum obtundunt, et oculos telorum involnunt tenebris. itaque cum omnes et equi et homines vnlneribns iam essent operti, resistere diutius Bryennii copiae non poterant, versisqno signis terga dabant. at Bryennius, licet arhnodum fatigatus pugna cedere coactus, quam forlis et strennus esset, ostendit. non enim destitit, quoquonersus instanles caedere et fugam snorum egregie ac pracsenti animo ornare. iu quo adintores utriinqne habuit et fratrem et filium, quorum eximia virtus hostibus eo die miraculo erat. sed cum equus Byrennii deficeret et neque fugere posset, nec vero etiam persequi, (non mullnni enim ab exspirando aberat ob assidnam ciirrendi molestiam) retraxit hiinc ille loro ac, velut gladiator penerosus, ad certamen paratus constitit duosque Turcorum ferociores ultro provocavit. quorum cum alter hasta eum peteret, priusquam perlerret ictum, gravius ipse percussus est. abscidit enim Bryennius eins manum gladio, quae una cum hasta in humum decidit. alter, relicto suo equo, velut pardalis in Bryennii equmn transiliit lumbisque insedit. cum-

que firmiter ibi adhaeresceret et tergum inscendere niteretur, Bryenmius ut belua sese convertens, perfodere eum gladio voluit; neque tamen ex sententia res cessit, cum Turca pone tergum semper ictus, inclinato corpore, evitaret. denique lassata dextra iactandis in vanum ictibus, eum Bryennius desperaret, in mediam se hostium turbam iniecit; qui coinprehensum hominem, velut magnani gloriam adepti, ad Aiexium Comnenum ducebant, qui haud procul aberat et suos Turcorumque ordines instruebat atque ad pugnam incitabat. iamque praemissis nuntiis illi de capto Bryennio certiorem eum fecerant; mox ipsum adducebant, qui terribilis sane adspectu et pugnans et vinctus erat. tali modo captum Bryennium Alexius ad imperatorem duxit Botaniatem, nihil omnino afilictis oculis eius. non enim is erat pater meus, captis hostibus insultaret, sed ad poenam satis captivitatem ducebat; quin inuno post vietoriam niagna in eos erat humanitate et benignitate et munificentia. idque etiain in Bryennio ostendit. nam absoiuto iam cum eo sutis longo itinere, ubi ad locum . . . . . .

dictum venit, hoininis nioerore levaudi adque spem erigendi causa, “age" inquit “descemda,is ex equis, ut paulisper ab itinere " verum ille vitae suae timens, furenti similis erat nec quietem admodum requirebat. quid mirum? omnem salutis spem spem abiecerat. tamen imperatori statim dicto audiens fuit. nam tale est ingenium servorum, ut in quavis re dominis facile obediant, praesertim si qui hello capti sunt. itaque ubi desilierunt duces ex equis, Alexius statim in viridi herba, velut toro, recubuit, Bryennius autem, capite in alta quercus radice imposito, dum ille obdormit, non dulei, ut in suavissimo poemate est, inclinat lumina somuo; sed ubi resupinus, sublatis oculis, pendentem e ramis gladium Alexii conspexit neque ullum circa arbitrum vidit, moerore in audaciam mutato, patris mei interficiendi consilium capit. et pcrtecissel sane, nisi divina quaedam obstitisset vis, quae eius saevotoa, mitigavit. atque ut comiter imperatorem adspiceret, effecit. haec ego ex ipso saepe audire memini. unde perspicere cnivis licet, Comnenum a deo