Alexias (1.2)

Otcidentis exercitibus praeerat, militabat ac planc legati mimere fungebatur. iam vero cuin res Romana in tali discrimine essct, barharo Isto omnia fulminis pernicitate incursantc, ad eum fortiter propulsandum eligitur praeclarus ille Alexius sunimuscjue exercitus dux ab imperatore Michaele declaratiir. adiiibita ὢν omni animi sollerlia et rei bellicae experientia, quam et militando et impcrando, licet non ita longo tcmpore, nactus erat summam, (etenim mira animi alacritate et industria effecerat. ut perfectam imperatoris facultatem primoribus Ilomanorum conscculus videretur; quemadmodum Romanus ille Aemilius vel Scipio vel Hannibal Carthaginiensis, licet admodum adolescens et vix barbatulus esset,) Urselium istum, Romanorum Cnes magna vi incursantem, paucorum dierum spatio cepit Orientemque pacavit. ernt cniin nd ea, quae opus erant, perspicienda promptus, promptior ad eadeni peficienda. sed qua Alexius ratione euin ceperit, tum Cacsar secundo historiae suae libro narravit fusius, tum nos quoque, quatcnus ad nostram id liistoriani perlinerc videtur, narrabimus.

Moverat enim Tutachus barbarus ex interioribus Orientis

partibus cum exercitu validissimo, Romanorum fines populandi causa interiuiUrselius saepe al) Alexio in angustias redactus est et, aliis atque aiiis privatus custellis, quamvis magna et idouea militum copia in structus, consiliis patris mei Alexiilonge inferiir apparuit. itaqiie duduii confugere adTutaciium meditatur; tandem rebus destitutus omuibus adit barbarum eiusque aiuicitia comparata, ut focdus secum iniret, enixe rogat. cui consilio Alexius imperator occurreus, animum Tutachi praeoccupat inque partes suas verbis, douis, modis denique et arti- bus omnibus eum trabit. erat enim, si quis alius, consilii plenus ac facile se ex angustiis vel difficillimis exiiedire poterat. quae autem adTutaciii gratiam conciliandam ratio plurimum valuit, ea eiuscemodi fere fuit. “amicitiam, inquit, inter se cobint tuus sultanus ct imperator meus. barbarus vero liic Urselius vim utrique intentat et anir adversus ambos infestissimo est. nam et illius regiones vastat Roma numque imperium paulatim carpit, et Persidi detrahit quaecur que etiam hic rapere licet. callidc autem totani rem aggreditu siquidem nunc me amoliri studet adiutore te, mox, ubi occasi

obvenerit, ine omisso, utpote ab hac parlc iam securus, rursus in te se convertet bellumque tibi infcret. quare si ine audis, cum iterum rum Urselius ad vos vencrit, eum capies et magna merrede nobis vinrtum trades. inde tria tibi coirimoda evenient; primum pecunias tibi parabis, quantias nemo lucratus est ququam; deinde gratiam apud imperatorem inibis, a quo in summam felicitatem mox proveheris; postremo sultanus ipse magnopere laetabitur, sublato tam potenti hoste quique dudum arma exercet contra utrosque, Romanos atque " cum per legatos Tutaeho pater meus exercitusque Romani dux significasset, obsidibus ex primorum civitatis numero missis, qui de pecunia suo tempore solvenda caverent, persuadet Tutacho barbaro Urselium capere. quo celeriter facto, mittitur is Amaseam ad imperatorem. sed iam pecunia desiderabatnr, cum nec ipse unde solveret haberet, ct impcrator rem negligeret. neque etiam tardo, nt in trapoedia est, incedebat pede sed plane nusquam apparuit. pecunia. iriterim instabat Tutachus, ut aut pretium solvnelur ant Uerselius restitueretur et unde adductus fuisset, redirel. al ille

[*]

[*]

cum emtionis mercedem numerare nullo motlo posset, tota nocte cleliberaudo consimita , tandem ab Amasenis pecuniam exigere con- stituit ac primo niane , licet difficilis res videretur, populum convo- cavit , maxime eos , qui auctoritate et opibus pliirimum pollebant. atque ad hos polissimiun conversus , "nostis" inquit "omnes , quomodo hicce barbarus habuerit cunctas Arineniaci civitates, quot oppida vastaverit, quot cives malis non ferendis alFecerit, quantam pecuniae vim a vobis extorserit. sed tempus iam adest, quo, si voliieritis, liberare vos ab eius iniuriis possitis. nimirum hunc non dimitti oportet, qiiem divino plane consilio et nostra diligentia vinctiim cernitis. verum qui illum cepit Tiitaciius merccdem a nobis postulat; nos aiitem, quoniam et peregre siimus et diutnrno cum barbaris bello facullates nostras exiiausimus , solvendo prorsus non sumus. quodsi a rege non ita prociil abessem et barbariis paleretur diHerri , pecuniam niam ceierriiue airerendam curarem. nunc qiioniam nihil, u scitis ipsi, harum reriim fieri potesh, vos pccuniam conferre oportctd imperator vobis per me, quaecunque praestiteritis , restituet." quae;

[*]
[*]
[*]
[*]

ubi dixit, illico explosns est veiiementcmque concivit tumultum, Amasenis defectionem molientibus. non deerant enim, qui populum ad seditionem cierent, homines quidam pessimi turbarumque machinabores, qiii pleliis concitnmlne erant periti. tumultus igitur ortus est ingens, dum alii servaluin Urselium cupiunt populumque ad openi ei ferendam incitant, alii, quale est vilis plelieriiine ingcniiini, tumultuantur, Urselium e custodia liberaturi. multitudinem igitur tantam ubi Aioxius furentcm vitlit, rei difficultate perspecta, nequaquam tamen tlilfiderc Kibi coepit, veriim animo conrirmnlo, sileutiiim raanu indixit. quotl cum tandem aegre impetrasset, ad inultitudincm iam conversus, haec dixit. “mirari subit, viri Amnseni , quod consilia istorum hominunm, qui vos vos decipore studont, plane ii-noretis, ciini siinm ipsorum salutem vestro quaerant sanguine granissimamque semper clamitaten vobis paront. quis enim ex Urseiii dominatione in vos fruclus reduu- davit, nisi raedes, excaecationes truucalionosqiie inonibiorum ? isti voro, qui talium rerum vobis aiirlores sunt, partim rei familiari bene prospexerunt barbarum demerents, partim in praemia ab imperabore