Alexias (1.16)

mihi dedas, quem nisi cruci media in urbe suffixum acerbissima morte afficiam, quidvis a deo perpeti paratus " qnae dum narro, ridere subit homines istos eorumque aineutiam et levitateni , vel potius iactautiam, qua sibi invicem illudebant. nam Robertus frautluleutum mouachum arcessiverat, ut belli praetextum haberet eoque uteretur tanquain esca et simulacro quodam consoceri atque regis. osteutabat eum per urbes, et ad seditionem conunovebat quoscuuque adiit et inducere potuit, si prospere bellum successisset, praecipitem eum ignominiose ac cum ludibrio abacturus ; nam venatione finita, esca proiici solet. ipsum falsa spe laptabat, fore ut potentiam aliquam cousequeretur ; qualia plerumque evenire solent inopinato. at ille prorsus non dubitabat, quin regui potiretur. nam barbarum Robertum nullo modo ad imperium a populo exercituque Romano admis sum iri; celerum Roberto veluti instrumento ad consiliorum suorum fraudem perficiendam utebalur. quae cum considero, risus mihi oboritur vultuque diffunditur, ad lucernam haec exaranti.

Robertus igitur cum Brundusii oumes et naves el milites cocgisset , (naves erant ad centuiu quinquaginla numero , militum

[*][*]

triginta ferme millia, singulis navibus ducentos milites excipientibus cum armis equisque,) militibus ita instructis, quoniam ad quos appulsuri erant, in armis eos el equitatu paratos essent inventuri, traiicere Epridamnum in animo eral, quam urbem hodie Dyrrlachium appellare consuevimus. antea quidem Hydrunte Nicopoles transiiiiltere ac Naupactum quaeque circumiacent loca et caslella omnia occupare statuerat; sed cum latius ea patere mare quam Bruudusium inter Dyrrhachiumque animadvertisset, hic traiectus prae illo placuit, quippe qui et brevior et tutior essel. naui hibernum erat tempus et sol, ad circulos australes vergens et capricornum appropinnquans, diei spatium contraxerat. itaque ne Hydrunte oriente sole profectus, in noctem conliceretur et in leuipestales incideret, Dyrrhachium Bruudusio plenis velis navigare ita enim celerius propter Adriatici maris angustaias traiicere licuit. celeruiu nec Rotgerium filium in Italia reliquit, quemadmodum cum Apuliae eundem praeficerel, destinaverat; sed mu-

tata nescio qua de causa sententia , expeditionis comitem habuit. interea, dum Dyrrhachium navigavit, Corypho urbem munitissimam et alias quasdam arces nostras niisit qni occuparent. ac receptis ex Longibardia Apuliaque obsidibus tributisqne per totam ditionem snam exactis, Dyrrhachium eum appulsurnm esse, exspectabant. tnin totius Illyrici dux erat Georgins Monomachatus ab iniperatore Botaniate delegatus. is initio qnidem illud munus detrectaverat; sed servi imperatoris barbari (Borilus enim et Germanus Scythae genere erant,) invidebant Monomacliato , cui ut perniciem molirentnr, crimina apnd imperalorem in eum iaciebant, quidquid volebant fingentes. deniqne tantopere regis animum irritaverant , ut ad Mariain coniugem aliquando conversus, hostem sibi imperii Monomachatinn videri , diceret. quibus auditis loliannes Alanus, suminns amicns Monomachati, qui Scytharum in eum invidiam et crebras criniinationes cognos-

[*]

set, Monomachatum convenit eique omnia et regis et Scythrum dicta referens, ut saluti suae consuleret, suasit. hic, ut erat consilii plenus, ultro imperatorem adiit Dyrrhachiique praefecturam praeripuit, ira blanditiis mitigata. itaqiie cum imperatorem salutasset ut Epidamnum discessurus, et litteras, quibus de munere edocebatur, accepisset, Scythis illis Corilo et Germano ad iter urgentibus, postero iam die Cpoli Epidamnum et Illyricum proficiscitur. sad haud procul a loco qui Pege dicitur, ubi aedes quoque in honorem dominae ineae Virginis deiparae inter Cpolitanas celeberrima aedificata esl, Alexio patri meo ohviain fit. qui ut se conspicali sunt invicem, Monomachatus statim lamentari incipit advcrsus magnum domesticum fortunam suam. exulandum sibi esse propter magnam qiiam cum co gesserit amiciliam. Scythas istos, qtii in omnes malevola mente essent, tota invidiae quasi rota in sc acta, et domo et carissima hac iirhc hoiioris specie sc exiiellere. ciinupic singillalim lacrinians edocuisset, quantae servorum istornin apud imperatorem fuissent calumniae et qualia perpessus ab ipsis esset, eum quam be-

[*]

[*]

nignissima cousolatione dignatus est magnus domesticus Occideutis, quo uemo ad erigendum animum afflictum efficacior erat. postremo ubi deum talium iniuriarum ultorem pollicitus, Monomachatuin rogavit, ut amicitiae, quae ei secum intercederet, ne oblivisceretur, hic Dyrrhachium abiit, Aiexius in urbem rcveisus est. at Monomacliatiis cum Dyrrhachium pervenisset, nuutio hinc dc Hoberti apparatu, illince de Alexii seditione accepto, caute suis rebiis prospexit. ac palam quidem inimicum se lerebat ulrique, seti altitis auimo cousilium agitabat. etenim maguus domesticus lilteris ei nuntiavit, quae evenissent. excaecaliouis perictilum sibi insitisse. propler bauc necessitalem et affectatum ab inimicis imperium iusurrexisse se adversus tyraunos. debere illum pro amico arma capessere et, quantam posset, pecuuiae vim sibi mittere; nam pecunia, inquit, opus est, (jua delicieute perfici uon possunt, quae necessaria sunt." at ille opes nou misit; sed legalis bene exceptis, lilteras pro pecunia tradidit, iisque amicitiain et servasse se semper et in

[*]
[*][*] posterum servaturum significavit; pecuniam autem imperatam quod atlineret, cupivisse se ipsum, quantuni poposcisset, mittere; sed iusta, inquit, causa me detinuit. nam cum in uomen imperatoris Botaniatae, qui me huc deiegavit, iuraverim, ne tibi quidem iustus et bono erga imperatores animo esse viderer, si mandatis tuis statim obsecutus cssein. quod si incepta tua deus fortunaverit, ego, ut fidns priinum aniicus fui, ita servus dcinceps ero " haec Nauoinuciiutum patri meo scripsisse et eodem tempore ulriusque, ct Alexii et Rotauiatae, gratiaiu aucupatum esse, praeterea etiaui cum Roberto egisse apertius ac palam defectionem attentasse, id non possum, quin graviter reprehendam. verum ila solent homines inconstantes quique fidem nuilant, prout mutantur teinpora. rei publicae ciusceniodi oinnes paruin prosunt; sihi ipsis nunquam desunt, privata tantuminodo conimoda scquentes. quanquam plerumque falluntur scd aherravit historiae qiiasi equus a via; itaque rursus in priorein cursum convcrtendiis cst, liccl effrenatus. Robertus igitur cum iam antca mira flagraret traiiciendi cupiditate et Dyrrhachium

semper cogitaret, tum magis etiam incensus, manibus pedibnsque expeditionem urgebat, et milites oratione confirmabat impellebatqiie. Monomachatus autem, rebus ita paratis, etiam aliud sibi perfugium ita prospexit. nam Bodinum et Machaelam Dalmatiae exarchos, litteris muneribusque missis, sibi conciliavit, quo plures sibi salutis quasi ianuae paterent. si enim spe et in Roberto et in Alexio posita excideret et ab utroque reiiceretur, in Dalmatiam statim ad Bodinum et Michaelam transfugere placuit. nam illorum ubi animum hostilem cognovisset, reliquam spem cum in Michaela lum in Bodino collocabat; ad quos etiam fugiturus erat, Roberto et Alexio adversantibus. sed haec hactenus. iam enim tempus monet, ut ad patris mei imperium transeamus et quomodo quibusve de causis ad principatum evectus sit, exponamus. nam non solum, quae ante imperium egerit, referre nobis proposuimus, verum etiam, qiiae imperio potitus bene aut male gesscrit, etiamsi in omnibus, quae enarranda nobis sunt, offendisse eum inveniamus. non enim parcam ut

palri, si quid cognovero, quod niinus bene ab eo gestum sit; nec ut suspicioneni evitem, patrera esse, cuius res bene gestas conscribam, id omittam. utraque enim ratione veritatem contamiuarem. hoc ego consilio, quemadmodum saepius significavi, res ab imperatore patre meo gestas scribere aggressa sum. Roberti igitur historia illic quo eam perduximus relicta, ad imperatorem Alexium iam animum convertam, bella et proelia adverstis Robertum alio libro enarratura.