Ἀλεξιάδα (1.3)

Τούτων ἀκούσαντες τῶν ῥημάτων, ὥσπερ ὀστράκου μεταπεσόντος τὴν γνώμην μεταβαλόντες οἴκαδε ἀνεχώρουν. ὁ
δὲ στρατοπεδάρχης γινώσκων τὸν δῆμον έν ῥοπῇ τὰς γνώμας [*] μεταβάλλειν εἰωθότα, καὶ μᾶλλον εἰ ὑπὸ χαιρεκάκων ὁτρύνεται, δείσας μὴ διὰ τῆς νυκτὸς κατ’ αὐτοῦ μελετήσαντες ἐπέλθωσι καὶ τὸν Οὐρσέλιον ἐξαγαγόντες μὲν τῆς φρουρᾶς, λύσαντες δὲ τῶν δεσμῶν ἀφῶσιν, ἐπεὶ μὴ ἀποχρώσας εἶχε δυνάμεις πρὸς τοσούτους ἀντικαταστῆναι, μηχανᾶται τὸ ἐνβασιλέων

[*]

τεῦθεν Παλαμήδειόν τι μηχάνημα. ἐς μὶν τὸ φανερὸν ἀποτυφλοῖ τὸν Οὐρσέλιον. καὶ ἥπλωτο μὶν τῇ γῇ, ὁ δὲ δήμιος ἐπῆγε τὸν σίδηρον, ὁ δὲ ἐπωδύρετο τε καἰ ἔστενε καθάπερ λέων βρυχόμενος· σχῆμα δὲ πάπα ἦσαν τῆς τῶν ὀμμάτων
ἀποστερήσεως, παρήγγελτο δὲ καὶ ὁ τῷ δόξαι τυφλούμενος [*] βοᾷν τε καὶ κεκραγέναι, καὶ ὁ μέχρι τοῦ δοκεῖν τοὺς ὁφθαλμοὺς ἔξορύττων δριμύ τε ἐνορᾷν πρὸς τὸν ἐκκείμενον καὶ μανιώδη τὰ πάπα δρᾷν, μᾶλλον δὲ σχηματίζεσθαι τὴν ἀποτύφλωσιν. καὶ ὁ μὶν ἀπετυφλοῦτο μὴ αποτυφλούμενος, ὁ δὲ
δῆμος ἐκρότει καὶ πανταχόθι τὴν τοῦ Οὐρσελίου τύφλωσιν διεβόμβει. ταῦτα ὥσπερ ἐν σκηνῇ δραματουργηθέντα πέπεικε τὸν ὅχλον ὅλον, ὅσος ἐγχώριος καὶ· ὅσος ἔξωθεν, εἰς ἔρανον κατὰ τὰς μελίσσας συλλέγεσθαι. τοῦτο γὰρ ἅπαν τὸ σκέμμα τῆς Ἀλεξίου φρονήσεως ἵνα οἱ πρὸς δοῦναι χρήματα δυσχερῶς
ἔχοντες κὼ ἀφελέσθαι τὸν Οὐρσέλιον ἐπιβουλεύοντες [*] ἐκ τῶν χειρῶν Ἀλεξίου τοὐμοῦ πατρός, ἀποκαραδοκήσωσί τε, ὡς ἐντεῦθεν αὐτοῖς τῆς ἐπιβουλῆς ἀνωφελοῦς καθεστηκυίας, καί ταχὺ πρὸς τὸ βούλημα τοῦ στρατοπεδάρχου τράπωνται , τῆς πρώην ἀστοχοῦντες βουλῆς, αὐτόν τε φίλον ποιούμενοι
καὶ ὀργὴν βασιλέως ἐκκλίνοντες. τοῦτον τοίνυν οὕτω κατα- σχὼν τὸν Οὐρσέλιον ὁ ἄξιάγαστος στρατηγός , εἶχεν ὡς έν ζωγρείῳ τὸν λέοντα, ἔτι ἐπικαλύμματα τοῖς ὀφθαλμοῖς φέτὸ

[*]

ροντα, τὰ σύμβολα τῆς δῆθεν ἀποτυφλώσεως. οὐ μὴν ἠρκεῖτο [*] οἷς εἴρηασται, οὐδὲ ὡς μέγα κῦδος ἀράμενος πρὸς τἆλλα τῶν [*] πραγμάτων ἀναπεπτώκει, ἀλλὰ πόλεις τε ἄλλας πολλὰς καί φρούρια κατεκτήσατο καὶ ὑπὸ τὴν τῆς βασιλείας ἔξουςίαν πεποίηκεν, ὅσα ἐπὶ τῶν Οὐρσελίου καιρῶν πονηρῶς προπέπραχεν.
ἐντεῦθεν οὖν τὰς ἡνίας στρέψας, εὐθὺ τῆς βασιλίδος πόλεως ἤλαυνε. γενόμενος δὲ ἐν τῇ παππώᾳ πόλει καὶ μικρὸν ἀναπαύων τῶν πολλῶν καμάτων ἑαυτόν τε καὶ τὴν σύμπασαν στρατιάν, πρᾶγμα ἐντῦθεν ῶπτο πεποιηκὼς, ὅπερ Ἡρακλῆς ἐκεῖνος ἐπὶ τῇ τοῦ Ἀδμήτου Ἀλκήστιδι. ὡς γὰρ
εἶδεν ὁ Δοκειανὸς ἐκεῖνος, ὁ τοῦ προβεβασιλευκότος Ἰσαακίου Κομνηνοῦ ἀδελφιδοῦς καὶ τούτου ἐξάδελφος, (ἀνὴρ δὲ οὗτος τῶν ἐπιδόξων καὶ γένει καὶ ἄξιώματι,) τὸν Οὐρςέλιον [*] τὰ τῆς τυφλώσεως σύμβολα φέροντα καὶ ὑπό του χειραγωγούμενον, βύθιόν τι στενάξας καὶ ἐπιδακρύσας τῷ Οὐρσελίῳ,
ὡμότητα κατηγορήκει τοῦ στρατηγοῦ καὶ μέμψιν αὐτῷ ἐπήγαγε, τούτου καταβοώμενος ὡς τοιοῦτον ἄνδρα γεννάδαν τε καὶ ἄντικρυς ἥρωα τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀφελομένυ, ὃν ἐχρῆν ἀτιμώρητον διαςώσασθαι. ἀλλ ἐκεῖνος τότε μὲν “τὰς αἰτίας τῆς ἀποτυφλώσεως εἰσαῦθις ἐπακούσειας," ἐπειπών “φίλτατέ
μοι," μετὰ βραχὺ δ εἰς οἰκίσκον ἀγαγὼν αὐτόν τε καὶ τὸν Οὐρςέλιον, ἀνακαλύπτει τὸ πρόσωπον καὶ δείκυσιν Οὐρσε-

[*]

λίου τοὺς ὁφθαλμοὺς πυρωπὸν ἀπαστράπτοντας. ἐξεπλάγη ταῦτα ὡς ἐθεάσατο, καὶ ἐθαύμασεν ὁ Δοκειανὸς καὶ οὐκ [*] εὶχεν ὅ τι καἰ χρήσαιτο τῷ πλήθει τοῦ θαύματος. καὶ θαμὰ τὼς ὄψεσι τὰς χεῖρας ἐπέβαλλε, μὴ που καὶ ὅναρ ἐστὶ τὸ
θεώμενον ἤ τις μαγικὴ τερατεία ἢ ᾶλλο τι τοιοῦτον ἄρτι πρώτως καινοτομούμενον. ὡς δὲ τὴν ἔπι τῷ ἀνδρὶ φιλανθρωπίαν τοῦ ἔξαδέλφου κατεμάνθανε καἰ μετὰ τῖς φιλανθρωπίας τὴν τέχνην , περιχαρὴς γεγονὼς ἐνηγκαλίζετό τε αὐτὸν καὶ κατεφίλει πολλάκις τὸ πρόσωπον , εἰς ἡδονὴν τὸ
θαῦμα μεταβαλών. ταὐτὸ δὲ τούτῳ πεπόνθασι καἰ οἱ περὶ τὸν βασιλέα Μιχαὴλ κω βασιλεὺς αὐτὸς καὶ πάντες.