De decretis Nicaenae synodi (Chapters 41 and 42) (1.3-1.4)

ἔστι τι μεταξὺ τοῦ θεοῦ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ; οὐδὲν δηλαδή· αὕτη γὰρ ἡ τῶν πραγμάτων συμπλήρωσις αἰσθήσει παρείληφε τὸ τῆς βουλήσεως πρόσ-
ταγμα, οὐχὶ δὲ μερισθεῖσαν ἐκ τῆς τοῦ πατρὸς οὐσίας τὴν διέστησεν. ὅ δὲ τούτοις ἕπεται· τίς έστιν, ὃς τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐμοῦ δεσπότου ὀπαδὸς δι’ αἰδῶ μᾶλλον ἢ μωρίαν δέδιεν;

ἀρ’ οὖν πάσχει

τὸ θεῖον, ἐπειδὰν ἡ τοῦ σεμνοῦ σώματος οἴκησις πρὸς τῆς ἰδίας ἁγιότητος ὁρμᾷ, ἢ ὑποπίπτει θίξει τὸ τοῦ σώματος χωρισμένον; ἆρ’ οὐχὶ διέστηκε τοῦθ’ ὅπερ ἐκ τῆς τοῦ σώματος ρηται ταπεινότητος; οὐχὶ δὲ ζῶμεν, κἂν πρὸς θάνατον ἡ τῆς
εὔκλεια τὸ σῶμα προσκαλέσηται;