Zetemata codicis Vaticani (1.9-1.10)

Editum B 1.

ιζ.

Vntie.
Παρατηρεῖν δεῖ, ὡϲ, ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ ἐπάγειν λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ λεγόμενοϲ. οὕγὰρ
ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ ποιητοῦ ἐπὶ τὰ αὐτὰ οἶϲ αὐτὸϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲό μεθα, οἷον εἰπόντοϲ τὸν δ’ ἄ ρ’ ὑ πόδρα ἰδ ὼν προϲέ φη (Α 148).
ὑβριϲτικοὺϲ προϲεκτέον ἔϲεϲθαι τοὸϲ λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προει πὸντοϲ καί μιν νεικείων ἔ πεα πτερόεντα προϲηύδα (ϲ ), θεω
εἰ οἱ ἐπάγεϲθαι μέλλοντεϲ ὀνείδη παρέχουϲιν. ὅταν δέ· *B f. 6 a ad ἠμείβετ’ Α 121. Παρατηρεῖν δεῖ, ὅτι, ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ μετάγειν λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, καὶ προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ λεγόμενοϲ. οὕτω τω γὰρ ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ ποιητοῦ ἐπὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ οἶϲπερ ὁ ποιητὴϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲόμεθα· οἷον εἰπόντοϲ τὸν δ ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἱδ ὼν προϲέφη , ὑβριϲτικοὸϲ προϲδεκϲτέον ἔϲεϲθαι τοὺϲ λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προτάττειν ειπόντοϲ· καί μιν νεικείων ἔπεα πτερόεντα, θεωρητέον, εἰ οἱ μέλρητέον, λοντεϲ ἐπάγεϲθαι λόγοι ὀνείδη παρλόγοι έχουϲιν. ὅταν δέ ὅ ϲφιν εὖ φρο ὅϲ [*] [*] [*] [*]

ϲφιν εὖ φρον έων ἀγορήϲατο καὶ μετέειπε (Α 73), νίμουϲ προϲδεκτέον λόγουϲ. φρονί μου δ ἐϲτι τὰϲ αἰτίαϲ τῶν ἐνεϲτη των εἰπεῖν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητά. τὸ μὲν οὖν ἀγορήϲατο δηλοῖ τὴν ἐξήγηϲιν καὶ φανέρωϲιν τῶν ἐνεϲτηκότων, οἶον ο ὔτ’ ἄρ’ εὐχ ωλῆϲ ἐπιμέμφεται καὶ τὰ ἑξῆϲ (Α 93), τὸ δὲ μετέειπε τὸ τὸ ποιητέον, ἐπάγει γάρ· μηϲ’ ὐδ’ ὅγε πρὶν λοιμοῖο βαρείαϲ χεῖραϲ ἀφέξει καὶ τὰ ἑξῆϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ Νέϲτοροϲ· π όποι, ἦ μέγα πέν θοϲ Ἀχαιίδα γαῖαν ἱκάνει (Α 254), διήγηϲιν ἔχει τῶν ἃ ἀγορήϲατο, τὸ δὲ ἀλλὰ πείθεϲθε καὶ ὔμμεϲ (Α 274 ) ἃ δεῖ πράττειν λέγει. καὶ πά λῖν ὅταν εἴπῃ· καὶ τότε κουφό μετεφώνεε αιήκεϲϲι (θ 201 ). ἡμᾶϲ τῶν μελλόντων λέγεϲθαι λόγων ἀκούειν ὡϲ κούφων καὶ ἐπηρμένων, ὑηλολογοῦντοϲ διὰ τὴν νίκην τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ. τοιοῦτον γὰρ τὸ τούτων νῦν ἐφίκεϲθε, νέοι, καὶ τὰ ἑξῆϲ προθεωροῦντι νέων ἀγορήϲατο καὶ μετέειπε, φρο φρονίμουϲ προϲδεκτέον λόγουϲ. φρονίμου γάρ ἐϲτι τὰϲ αἰτίαϲ τῶν ἐνεϲτηκότων εἰπεῖν καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητά. τὸ μὲν οὖν
ἀγορήϲατο δηλοῖ τὴν ἐξήγηϲιν καὶ φανέρωϲιν τῶν ἐνεϲτηκότων, ὡϲ ὁ λέγων o ὔτ’ ἄρ ὅγ’ εὐχωλῆϲ ἐπιμέμφεται o ὔθ’ ἑκατόμβηϲ, ἀλλ’ ἕνεκ’ ἀρητῆροϲ, ὃν ἠτί μετάγειν
Ἀλγαμέμνων, τὸ δὲ μετ έειπε τὸ μετὰ ταῦτα ἐπαγαγεῖν τὸ ποιητέον· ἐπάγει γάρ· οὐδ’ ὅγε πρὶν λοιμοῖο βαρείαϲ χεῖραϲ ἀφέξει, πρίν γ’ ἀ πὸ πατρὶ φίλῳ
δόμεναι καὶ τὰ ἑξῆϲ. καὶ τὰ ἐπὶ τοῦ Νέϲτοροϲ· ὦ πόποι, ἦ μέγα πένθοϲ Ἀχαιίδα γαῖαν ἱκάνει, διήγηϲιν ἔχει τῶν ἐνεϲτώἐνεϲτώτων τῶν ἄπερ ἀγορήϲατο , ἐπὶ δὲ τοῦ
ἀλλὰ πίθεϲθε καὶ ὔμμεϲ μετὰ τὸ διηγήϲαϲθαι τὰ ἐνεϲτηκότα εἶπεν ἃ δεῖ πράττειν. πάλιν ὅταν προείτερον εφώνεε Φαιήκεϲϲι, δεῖ ἡμᾶϲ
τῶν μελλόντων λέγεϲθαι λόγων ἀκούειν ᾡϲ κούφων καὶ ἐπηρμένων, ὑψηλολογοῦντοϲ διὰ τὴν νίκην τοῦ τον νῦν ἐφίκεϲθε, νέοι, καὶ τὰ
ἑξῆϲ· προθεωροῦντι γὰρ ἔοικεν ὁ [*] [*] [*] [*] [*] γὰρ ἔοικεν ὁ ποιητὴϲ ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι τοὺϲ ἀκουϲομένουϲ περὶ τοῦ εἴδουϲ τῶν λόγων. ἐκ τούτων δὲ πολλὰ ἔνεϲτι λύ
ειν τῶν παρεωραμένων τοῖϲ γραμ αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶ το Κρονίδηϲ ἐρε Ἥἰρην,κερτομίοιϲ ἐπέ θιζέμεν παραβλήδην ἀγορεύων (Δ
5. 6), μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πε κεν, ποίηνται· φηϲὶ δὲ ὅτι παραβλητι ποιητὴϲ ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι τοὺϲ ἀκουϲομένουϲ περὶ τοῦ εἴδουϲ τῶν λόγων. ἐκ δὲ τούτου πολλὰ ἔνεϲτι λύοντεϲ ειν τῶν παρεωραμένων τοῖϲ γραμματικοῖϲ. ματικοῖϲ· αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶτο Κρονίδηϲ ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομιίοιϲ ἐπέεϲϲι εϲϲι παραβ λή δην ἀγορεύω ν, μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου εἴρηεἴρηκεν ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πεποίηνται. φηϲὶ γὰρ ὅτι παραβλητικοῖϲ [*] [*] [*] [*] κοῖϲ ἐχρῆτο λόγοιϲ παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τὴν Ἀλφροδίτηϲ Ἀλε ξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸϲ τὴν Ἥραϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ τῷ Μενελάῳ γινομέ νην. τὸ οὖν παραβλήδην τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, εἰώθαϲι λέγειν ϲυγκρίνειν. καὶ ὅτι τοῦθ’ οὕτωϲ ἔχει, δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸϲ λόγοϲ ϲυγκριτικὸϲ ὤν δοιαὶ μὲν Μενε λά ῳ ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ θεάων, Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ ἀλαλκομε νηὶϲ Ἀθ ήνη· ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νὸϲφι καθ ήμεναι είϲο ρό ωϲαι ρπεϲθον, τ ῷ δ’ α ὖτε φιλο μειδὴϲ Ἀλφροδίτη αἰεὶ παρμιέμ β λωκε καὶ αὐτοῦ κῆρα ϲ ἀμύνει (Δ 7sq ) .). καὶ οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ παραβολὴ καὶ ἀντεξέταϲιϲ, ἀλλ’ οὕ τωϲ ἐρεθιϲτικὴ καὶ κέρτομοϲ, ὡϲ προεῖπεν· δύο μὲν Μενελάῳ, μία δ’ Ἀλεξάνδρῳ, καὶ ἡ μὲν Ἥρα ὡϲ καὶ ἡ μὲν Ἥρα κηδεμὼν τοῦ Ἄργουϲ κἀκεῖ χρηματίζουϲα καὶ διὰ Ἀλργεία τῷ Μενελάῳ ἐπαρκεῖν ὀφεί λουϲα, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ἀλαλκομενηίϲ, δὲ Ἀρροδίτη φιλομειδὴϲ καὶ οὐκ ἀπ’ Ἰλίου· καὶ ὅμωϲ αἱ μὲν νόϲφι τοῦ Μενελάου κάθηϲθε, ἡ δὲ ἀεὶ παρμέμβλωκε· καὶ αἱ μὲν θεωροὶ εἰϲ τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ δὲ αὐτοῦ κῆ ραϲ ἀμύνει ϲυμπαραμένουϲα· νῦν ἐξεϲάωϲαϲ ὀιόμενον νουϲα· θανέεϲθαι (Δ 12). ὀρθῶϲ ἄρα προεῖπεν ὅτι ἐρεθιϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ ἔϲται καὶ χλευαϲτικόϲ. πάλιν ὅταν ἐπὶ τῆϲ Θέτιδοϲ λέγῃ ὣϲ ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα καὶ εἴρετο δεύτερον αὖτιϲ (Α 513 ), ἐχρῆτο λόγοιϲ ὁ Zεὺϲ παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τὴν Ἀλφροδίτηϲ Ἀλεξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸϲ τὴν Ἥραϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ τῷ Μενελάῳ γιγνομένην. τὸ οὖν παραβ λήδ ην
τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, ὅτι τοῦθ’ οὕτωϲ ἔχει, δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸϲ λόγοϲ ϲυγκριτικὸϲ ὤν· δοιαὶ μὲν Μενελά ῳ ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ
θεάων, Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ ἀλαλκομενηὶϲ Ἀθήνη. ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νόϲφι καθήμεναι εἰϲορόωϲαι τἐρπεϲθον, τ ῷ δ’ αὖτε φιλομειδὴϲ Ἀὰφροδίτη
αἰεὶ παρμέμβ λωκε καὶ αὐτοῦ κῆραϲ ἀμ ύνει. καὶ οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ παραβολὴ καὶ ἀντεξέταϲιϲ, ἀλλ’ οὕτωϲ ἐρεθιϲτικὴ καὶ κέρτομοϲ, ὡϲ προεῖπεν ἔϲεϲθαι· δοιαὶ μὲν
Μενελάῳ, μία δὲ τῷ Ἀλεξάνδρῳ) τοῦτο καὶ τοῦ Μενελάου κήδεϲθαι ὀφείλουϲα, ἡ δὲ Ἀλθηνᾶ ἀλαλκομε ἡ
νηίϲ, ἡ δ’ Ἀλφροδίτη φιλομειδὴϲ καὶ οὐκ ἀπ’ Ἰλίου, καὶ ὅμωϲ αἱ μὲν νόϲφι τοῦ Μενελάου κάθηϲθε, ἡ δὲ ἀεὶ παρμέμβ λωκε· καὶ αἱ μὲν θεωροὶ εἰϲ τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ
δὲ αὐτῷ κῆραϲ ἀμύνει ϲυμπαραμέκαὶ καὶ νῦν ἐξεϲάωϲεν ὀι όμενον θανέεϲθαι. ὀρθῶϲ ἄρα προείρηκεν, ὅτι ἐρεθιϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ ἔϲται καὶ χλευαϲτικὸϲ καὶ παραβλη τικόϲ.
λέγῃ ὣϲ ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα καὶ ἤρετο δεύτερον αὖτιϲ, τὸ [*] [*] τὸ εἴρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ ἠρώτηϲεν ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἠρώτα τὸ ἀληθὲϲ μαθεῖν θέλουϲα· ἐπάγει γὰρ νημερτὲϲ μὲν δ ή μοι
καὶ κατάνευϲον ἢ ἐπεὶ ο ὔτοι ἔπι δέοϲ, ὄφρ’εὖ εἰδ ῶ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη· εἰρωτᾷϲ μ’
ἐλθόντα θεὰ θεόν, αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέωϲ τὸν μῦθον νιϲπήϲω (ε 97. 98). καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν ὁ π π όθεν εἰμέν ( γ 80) οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· τἀλη
θὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ ἐξετάζειϲ· τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα θεάων (ε 85) ἐπάγει γὰρ α ὔδα ὅτι φρονέειϲ (ε 89)⋯ ἐνιϲπεῖν⋯ καὶ τὸ νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω (ε 98) ἤτοι ἀναμαρτήτωϲ
τἀληθὲϲ ἐρῶ. κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ ἔλεγεν ϲοι ἀψευδῆ τὸν λό ϲομαί ϲοι ἀψευδῆ τὸν λόγον. καὶ γον. καὶ τὸ ἔν νε πε οὖν ἀληθῆ λέγε,
καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιή μαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ εἰπὼν οὖν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου κόϲμον ἄειϲον (θ 491 ), ἤρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ ἠρώτα ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἠρώτα τὸ ἀληθὲϲ μαθεῖν θέλουϲα· ἐπάγει γὰρ νημερτὲϲ μὲν δή μοι ὑπό ὑπὸϲχεο ϲχεο καὶ κατάνευϲον ἢ ἀ πό ἀπόειπ′, ειπ′, ἐπεὶ ο ὔ τοι ἔπι δέοϲ, ὄφρ’ε ὖ εἰ δ ῶ, ὅϲϲον ἐγὼ μετὰ πᾶϲιν ἀτιμοτάτη θεόϲ είμι [ἐπεὶ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη’ εἰρωτ ᾷϲ μ’ ἐλθόν τα θεὰ θεόν , αὐτὰρ ἐγ ώ τοι νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω]. καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν ὁππόθεν εἰμέν ἐ γ ὼ δέ κέ τοι καταλέξω οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· εἰ τἀληθὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ ἐξετάκαὶ ζειϲ. καὶ τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα θεάων· ἐπάγει γὰρ α ὔδα ὃ τι φρονέειϲ. τὸ ἐνιϲπεῖν παραπληϲίωϲ οὐ μὴν ἁπλῶϲ τὸ
εἰπεῖν, ἀλλ’ ἀληθῶϲ εἰπεῖν · εἴ κ’ ἐθέλ ῃϲθα κείνου λυγρὸν ὄλε θρον ἐνιϲπεῖν (γ 92. δ 322), καὶ τὸ νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω, ἀναμαρτήτωϲ τἀληθὲϲ ἐρῶ· κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐπαληθεύἐπαληθεύϲομαί τὸ ἔννεπε οὖν ἀληθῆ λέγε· τίϲ γὰρ τ ῶν ὄχ’ ἄριϲτοϲ ἔην, ϲύ μοι ἔννεπ ε Μοῦϲα (Β 761 ), καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιήμαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ. εἰπὼν γοῦν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου κόϲμον ἄειϲον, ἐπάγει· [*] [*] [*] ἐπάγει· αἴ κεν δή μοι κατὰ μοῖ κα ταλέξῃϲ (θ 496), ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· πάντα κατ’ αἶϲαν ἕει — ἀ γακλεέϲ (P 716). τί οὖν τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπεῖν οὐδ’ ἄν ἔγωγε ἄλλα πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν οὐδ’ ἀ πατήϲω (δ 347)καὶ ὅταν δὲ προείπῃ εἶθαρ δὲ προϲῆύδα (MA 353), τὸ εὐθὺ καὶ ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον η ὔδα, ηὔδα, τὸ ἄντικρυϲ καὶ διαρρήδην, ὃ ἐντὸϲ ἔφη ἀν τικρ ὺ δ’ ἀ πόφημι τικρυ δ’ (H 362) γὰρ εὐθέωϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πάρεξ εἰπεῖν μηδὲ καὶ τὸ ἀντίον δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼν κρύ ψω ἔποϲ (δ 350) οἱ γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρύπτονται ὡϲ οἱ κλέπτοντεϲ. ὅθεν τοῦ οὐκ ἀπατῶντοϲ μ ὴ κλέ πτε νό ῳ (Α 132). τί οὖν τὸ ὅϲ χ’ ἕτερον μὲν κεύθει ἐνὶ φρεϲὶν ἄλλο δὲ β άζει (Ι πάλιν ὁ ποιητὴϲ, τοῦ Ἀλγαμέμνονοϲ μέλλοντοϲ λέγειν πρὸϲ τὸν αἴ κεν δή μοι τάδε κατὰ μοῖ ραν ραν καταλέξῃϲ, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· πάντα κα τ’ αἶϲαν ἔειπεϲ, ἀ γα πεϲ, κλεέϲ. τί οὖν τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπεῖν; φηϲὶν οὐδ’ ἄν ἔγωγε ἄλλα
πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν οὐδ’ ἀπα τήϲω καὶ ὅταν δὲ προείκαὶ πῃ εἶθαρ δὲ προϲηύδα, τὸ εὐθὺ καὶ ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. ὅπερ πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον
ἐξηγήϲατο τὸ ἄντικρυϲ καὶ διαρρήδην, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη ἄν ἄλλοιϲ ἀπόφημι· τοῦ γὰρ εὐτοῦ θέοϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πόρεξ εἰπεῖν ἀλλὰ μηδὲ παρεκκλῖναι, καπαρεκκλῖναι.
θάπερ ἐπὶ τῶν οὕτω βαδιζόντων. καὶ τὸ ἀντίον δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼ κρύ ψω ἔποϲ οὐδ’ ἐπικεύϲω· οἱ γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρυπτά ἐπὶ
ζονται, κρύπτουϲι δὲ μάλιϲτα οἱ κλέπτε κλέπτοντεϲ, ὅθεν ἐπὶ τοῦ ἀπατῶννόῳ τοϲ κλέπ τε νό ῳ. τί οὖν τὸ κλέπτε νόῳ; ὅϲ χ’ ἕτερον μὲν κε ύθῃ ἐνὶ φρεϲὶν ἄλλο δὲ εἴπῃ.
[*] [*] [*] [*] μάντι κακ ῶν, οὐ πώ ποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπαϲ· αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαντεύεϲθαι, ἐϲθλ ὸν δ’ o ὔτε
τί πω εἶπεϲ ἔπ οϲ o ὔτ’ ἐτέλεϲ ϲαϲ (Α 106 - 8), καὶ διὰ τῆϲ⋯ κακῶν μάντιν κακῶν πολλάκιϲ ἀγορεύοντοϲ, προλέγων ὅτι τοιοῦτοι ἔϲονται οἱ λόγοι φηϲίν· Κάλχαντα
μάντιν πρ ώτιϲτα κακοϲϲόμε νοϲ προϲέειπεν ( Α 105), οὐ κα ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’ ἐϲτιν ὅπου τὸ ὑπο
βλέπεϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει. ἀλλὰ ϲη μαίνει τὸ κακοϲϲὸμενοϲ ἐντὸϲ ϲυν θέτῳ ῥηθέν⋯κακόμαντιν ἀπο ἐπεὶ γὰρ ὄϲϲα ἡ θεία φήμη, ἥν καὶ Διὸϲ ἄγγελον ἔφη μετὰ
δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα δεδήει ὀτρύνουϲ’ ἰέναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ (Β 93) —, Διὸϲ δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ *Β f. 4 ad κακοϲϲόμενοϲ Α 105; τὸ κακοϲϲόμενοϲ οὐ ϲημαίκῶϲ νεῖ τὸ κακῶϲ ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι. διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’ ἔϲτιν ὅπου τὸ ὑποβλέψαϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει ἀλλὰ ϲημαίνει τὸ κακοϲϲὸμενοϲ (ἐν ϲυνθέτῳ γὰρ εἴρηται) κακόμανκαλεῖ. τιϲ. ἐπεὶ γὰρ ὄϲϲα ἡ θεία φωνή, ἥν καὶ Διὸϲ ἄγγελον ἔφη μετὰ δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα δεδήει, ὀτρύν ουϲ ’ ἰἐναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ , Διὸϲ δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ μάντειϲ καὶ τῆϲ [*] [*] [*] [*] [*] [*] μάντειϲ καὶ τῆϲ ὀπὸϲ τῶν θεῶν ἀκούουϲιν , ἥτιϲ ἐϲτὶν ὄϲϲα ὣϲ γὰρ ὄπ’ ἄκουϲα θεῶν (Η 53) -, ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ πεποίηται τὸ κα κοϲϲόμενοϲ, ἤτοι ὡϲ κακόμαντιν αὐτὸν ὀνειδίζων, ὡϲ εἰ ἔλεγε· κα κὸν ἄγγελον τῆϲ Διὸϲ ὄϲϲηϲ ἀπὸ καλῶν. οὐ γάρ ἐϲτιν ἁπλῶϲ κακο λογῶν, ὅτι οὐδ’ ὄϲϲαν ἁπλῶϲ τὴν φωνὴν ϲημαίνει ἀλλὰ τὴν θείαν, ἀλλ’ ὡϲ ἐπὶ κακῷ χρώμιενον τῇ θείᾳ λοιδορῶν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· οὐ μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀϲϲο τόδ’ ἱκάνω, ἀλλ’ ἀγαθὰ φρονἐουϲα (Ω 172 ), οὐ κακὸν καὶ ὀϲϲόμενοϲ πατέρ’ ἐϲθλ ὸν ἐνὶ φρεϲίν (α 115), ἤτοι ἐντὸϲ ἑαυτῷ κληδονιζόμενοϲ καὶ εὐχόμενοϲ θείαϲ τυχεῖν φήμηϲ τῆϲ ἐπανόδου τοῦ πατρόϲ. καὶ τὸ o ὔποτέ μοι θάνατον προ ὀπὸϲ τῶν θεῶν ἀκούουϲιν, ἥτιϲ ἐϲτὶν ὄϲϲα ὣϲ γὰρ ἐγὼν ὄ π ’ ἄκουϲα θεῶν’ -, ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ πεποίηκε τὸ κακοϲϲόμενοϲ, ἀντὶ τοῦ ὡϲ κακόμαντιν αὐτὸν ὀνειδίζων,
ὡϲ εἰ ἔλεγε· κακὸν ἄγγελον τῆϲ Διὸϲ ὄϲϲηϲ ἀποκαλῶν. οὐδὲ γάρ ἐϲτιν ἁπλῶϲ κακολογῶν, ὅτι οὐδὲ ὄϲϲαν ἁπλῶϲ τὴν φωνὴν ϲημαίνει, ἀλλὰ τὴν θείαν ἀλλ’ ἔϲτιν ὡϲ ἐπὶ
κακῷ χρώμενον τῇ θείᾳ φωνῇ λοιφωνῇ δορῶν. εἴρηται δὲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ο ὐ μὲν γάρ τοι ἐγ ὼ κακὸν ὀϲϲο μένη μένη τὸδ’ ἱκάνω, ἀλλ’ ἀγαθὰ φορέουϲα, οὐ κακὸν κληδονιζο κληδονιζομένη,
μένη. καὶ ὀϲϲόμενοϲ πατέρ’ ἐϲθλ ὸν ἐνὶ φρεϲί ϲημαίνει· ὁ ἐντὸϲ αὑτῷ κληδονιζόμενοϲ καὶ εὐχόμενοϲ θείαϲ τυχεῖν φήμηϲ περὶ τῆϲ ἐπανπερὶ όδου τοῦ πατρὸϲ. καὶ τὸ o ὔ ποτέ
μοι προτιόϲϲετο θυμόϲ ἀντὶ [*] [*] [*] [*] [*] τιόϲϲετο θυμόϲ (ξ 219), ἀντὶ τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ἔτι μᾶλλον τῆϲ ὄϲϲηϲ τὸ ὄϲϲεϲθαι αὐτὸϲ ἐδή λωϲεν ἐπὶ τῶν μνηϲτήρων λέγων ἐϲ δ’ἰδέτην πάντων κεφαλάϲ,
ϲϲοντο δ’ ὄλεθρον (β 152), ὃ ἄλλου ἐξηγήϲατο εἰπών· Ξάν θε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι ( Τ 420); τὴν δὲ ὄϲϲαν ὅτι θεία
φωνὴ ἐξηγεῖται λέγων· ἢ ὄϲϲαν ύϲῃϲ ἐκ Διόϲ (α 282). λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα· ἦλθον, εἴ τινά μοι κληδόνα πατρὸϲ ἐνίϲποιϲ (δ 317). κληδών δὲ παρὰ
τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ φέρειν· ἢ ὄϲ ϲαν ἀκούϲηϲ, ἥ τε κλέοϲ μά λιϲτα φέρει ἀνθρ ώποιϲι (α 282. 83), καὶ αὐτὸϲ ὁ Τηλέμαχοϲ πα τρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ , κλἐοϲ εὐρ ὺ
μετέρχομαι (γ 83), καὶ ᾤ μετὰ ϲὸν κλέοϲ νοϲ μετὰ ϲὸν κλέοϲ, εἴ που (ν 41 5), καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη μέγα κλέοϲ· πεύθετο γὰρ μέγα κλέοϲ (Λ 21). δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ μιν’ ἀμφέχυτ’ ὀμφή (Β 41 ) καὶ
ἔν θα παν ομφαί ῳ Ζηνὶ ῥέζε τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ὅτι μᾶλλον ἀπὸ ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ τὸ ὄϲϲεϲθαι, αὐτὸϲ ἐδήλωϲεν ἐπὶ τῶν μνηϲτήρων λέγων ἐϲ δ’ἰδέτην πάντων κεφα λάϲ, ὄϲϲοντο δ’ ὄλεθρον, τουτέϲτιν ἐμαντεύοντο τοῖϲ μνηϲτῆρϲιν ὄλεἐπ’ θρον. τοῦτο ἐπ’ ἄλλου ἐξηγήϲατο εἰπών Ξάνθε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι; τὴν δὲ ὄϲϲαν ὅτι θεία φωνή, ἐξηγεῖται λέγων· ἤ ὄϲ ἀκο ϲαν ἀκούϲαϲ ἐκ Διόϲ. λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα· ἤλυθον , εἴ τινά μοι καὶ κληδόνα πατρὸϲ ἐνίϲ ποιϲ. κληδών δὲ παρὰ τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ φέρειν· ἢ ὄϲϲαν ἀκούϲαϲ, ἥ τε κλέοϲ μάλιϲτα φέρει ἀνθρώποιϲι. καὶ αὐτὸϲ ὁ Πηλέμαχοϲ πατρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ, κλέοϲ εὐρ ὺμετέρχομαι, ἤν που χετο ἀκούϲ ω, καὶ ᾤ χετο πευϲόμε πευϲόμενοϲ ἔτ’ εἴηϲ. καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη καὶ κληδὼν μέγα κλέοϲ· πεύ ύπρονδε θετο γὰρ Κ προνδε μέγα
κλέοϲ, ο ὕνεκ’ Ἀχαιοὶ νήεϲϲ’ ἐϲ Τροίαν ἀναπλεύϲαϲθαι ἔ τὴν μελλον. τὴν δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμρ ή, καὶ τὸ ἔνθα πανομφαί ῳ Ζηνὶ [*] [*] [*] [*] ϲκον Ἀχαιοί (Θ 250), ἐπεὶ καὶ ἡ ὄϲϲα καὶ η ὀμφὴ Διὸϲ ἄγγελοι. ἔϲτι δέ τιϲ ἄλλη δήμου φήμη ἡ ὑπὸ⋯ ⋯οϲ ἀγγελίαϲ· εὐνήν τ’ αἰθομένη πόϲιοϲ δήμοιό τε τινοϲ φήμην (π 75)⋯ιϲ. καὶ ἀγορὰ πολύφημοϲ (β 150) ἐντὸϲ πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ καὶ τὴν κληδόνα φήμην που εἴρηκε· φήμήν δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέη κεν ἀλετρίϲ (υ 105). ὥϲτε ὄϲϲα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδ ὠν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ ἐπὶ τῆϲ θείαϲ κληδόνοϲ καὶ τῆϲ ἀνθρωπίνηϲ δια οἱεται γὰρ⋯φωνὴν εἰναι ὔμηροϲ, ἧϲ τοὺϲ μάντειϲ ὣϲ γὰρ ἐγών ὸ π’ ἄκουϲα θεῶν (Η 53) —, ταύτην διαδίδοϲθαι μηδενὸϲ προκατάρ ξαντοϲ ἀνθρώπου· ὄϲϲα δ’ ἄρ’ ἄγγελοϲ ὧκα κατὰ πόλιν ῷχε τὸ πάντη, μνηϲτήρων ϲτυγε θάνατον καὶ κρ ἐννἐπουϲα (ω 413. 14 ). παρὰ γὰρ τὴν ὄπα τὸ ἐννέ πουϲα. τὸ μὲν οὖν κακοϲϲόμενοϲ ϲημαίνει τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρ ή γύον (Α 100) οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ τὸ ὸέζεϲκον Ἀχαιοί, ἐπειδὴ ἡ ὄϲϲα καὶ ἡ ὀμφὴ Διὸϲ ἄγγελόϲ ἐϲτιν. ἔϲτι δέ τιϲ ἄλλη ἡ δήμου φήμη, ἡ ὑπὸ τοῦ δήμου διαδιδομένη περί ἀγγελία, ὡϲ τὸ εὐνήν τ’ αἰ
δομένη πόϲιοϲ δήμοιό τε φή μήν, δήμου φήμη. καὶ ἀγορὰ πολύ ᾗ καὶ πάλιν χαλεπ ὴ δ’ ἔχε φημοϲ, ἐντὸϲ ᾗ πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ φήμην καὶ τὴν κληδόνα που
εἴρηκεν· φήμην δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν ἀλετρίϲ· ὥὑϲτε ἄϲϲα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδ ών ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆϲ θείαϲ κληδόνοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀνθρωλαλήϲεωϲ·
πίνηϲ διαλαλήϲεωϲ· οιεται γὰρ θείαν εἶναι φωνὴν Ὅμηρὸϲ, ἧϲ τοὸϲ μάνἀκούειν τειϲ ἀκούειν ὣϲ γὰρ ἐγών 5 π ἄκουϲα θεῶν —, ταύτην δὲ μεταδὲ δίδοϲθαι μηδενὸϲ προκατάρξαντοϲ
ἀνθρώπου ἐκ τῆϲοίκείαϲ βουλήϲεωϲ· ὄϲϲα δ’ ἄρ’ ἄγγελοϲ ὧκα κατὰ πτόλιν ᾤ χετο πάντη, μνηϲτή ρὸν ρων ϲτυγερὸν θάνατον καὶ κῆρ’ ἐνέπουϲα, παρὰ γὰρ τὴν
ὄπα τὸ ἐνέπουϲα. τὸ μὲν κακοϲϲμενοϲ ϲημαίνεῖ τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρήγυον οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ ϲημαίνειν τὸ ἀληθέϲ [*] [*] [*] ἀληθέϲ δηλοῦν ἀποδεδώκαϲιν, οὐτοῦ ἀντιτιθέντοϲ οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ κρή γυον· ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲϲ ἀλλὰ τὸ
οὐπώποτέ μοι τὸ κρήγυον ἕει παϲ, αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαν τεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ προϲηνέϲ, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ.
καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· ο ὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποϲ νηκερδὲϲ ἔειπεϲ (ξ 509), οὐ γὰρ παρὰ τὸ προϲῆκον κακὰ ἠγόρευϲαϲ. οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάν τι κακ ῶν (Α 106) τῷ αἰναρέτη ( Π 31), ὃ ϲημαίνει τὸν κακωτικὴν ἀρε
τὴν κεκτημένον. καὶ ὁ ὁλοόφρων βλαπτικὴν ἔχων φρόνηϲιν, καὶ οὐ λόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων μένοϲ, οὐλομένη τε μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ μένουϲ γεννηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην
ἔχων ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀλχιλῆι θεοὶ βούλεϲ θ’ ἐπα ρήγειν (Ω 39). ταῦτα οὖν λέγει τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ μὴ ὠφελοῦϲι δὲ δι’ αὐτοῦ τιναϲ· ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ
φρόνηϲιϲ καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαν τικὴ τῶν ἀγαθῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐ ὠφελοῦντεϲ εἰκότωϲ διαβάλ ὡϲ ἐπὶ κακῷ κεκτημένοι τὸ ἀποδεδώκαϲιν, αὐτοῦ ἀντιτιθέντοϲ οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ κρήγυον· ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲϲ ἀλλὰ τὸ ἀγαθόν· οὐ ἀγαθὸν· πώποτθ μοι τὸ κρήγυον εἶπεϲ, ἀεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαντεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ τὸ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ προϲηκαὶ νέϲ, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· οὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποϲ νηκερδὲϲ ἔειπεϲ, οὐ γὰρ ρευϲαϲ. καὶ ὁ νηκερδὴϲ οὖν ἐναντίοϲ καὶ μὴ φειδὸμενοϲ τοῦ ἀγορεύειν
τὰ κακὰ ο ὐ π ώ ποτε τὰ κρήγυα λέγει. οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάντι κακῶν τῷ αἰν αρέτη, ϲημαίνει κακωτικὴν ἀρετὴν κεκτημένε, καὶ τῷ ὀλοόφρων· ϲημαίνει γὰρ τὸν βλαπτικὴν ἔχοντα φρόνηϲιν. καὶ οὐλόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων τὸ μένοϲ, οὐλομένη δὲ ἡ μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ μένουϲ γενηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην ἔχων ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀχιλῆι θεοὶ βούλεϲθ’ ἐπαρήγειν. ταῦτα μὲν οὖν ἔϲτι λέγειν τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ καὶ διὰ τοῦδε βλάπτουϲι καὶ μὴ ὠφελοῦϲιν · ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ φρόνηϲιϲ καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαντικὴ τῶν ἀγατῶν θῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐτῶν ὠφελοῦνλονται τεϲ ἀλλὰ λυποῦντεϲ εἰκότωϲ ὡϲ ἐπὶ [*] [*] [*] [*] ἀγαθόν. ἄλλα δὲ εἴωθε ϲυντιθέναι διαβολήν τινων ὡϲ δυϲωνύμων, ὡϲ τὸ Δ ύϲπαρι (Γ 39) καὶ τὸ μ ῆτερ δύϲμητερ (ψ 97 ) καὶ ἦ τάχα Ἶροϲ ἄιροϲ (ϲ 73) ἐϲτι γὰρ ὁ κακόιροϲ, ὡϲ ἄμορφοϲ γυνὴ καὶ Ἴλιον Γακοΐλιον o ὐκ ὁνομαϲτήν (τ 260) διὰ γὰρ τοῦ οὐκ ὀνομαϲτήν τὸ δυϲώνυμον ἐπεϲη κακῷ κεκτημένοι τὸ ἀγαθὸν διαβάλεἰϲ λονται. ἀλλὰ δὴ εἴωθε ϲυντιθέναι εἰϲ διαβολήν τινων ὡϲ δυϲωνύμων οἷον τὸ Δ ύϲπα ρι καὶ τὸ μῆτερ ἐμὴ δύϲμητερ καὶ ἦ τάχα Ἶροϲ
ἄιροϲ· ἔϲτι γὰρ ὁ κακόιροϲ, ὡϲ ἡ ἄμορφοϲ γυνή· καὶ τὴν Ἴλιον Κα ϲτήν κοΐλιον οὐκ ὀνομαϲτήν · διὰ γὰρ τοῦ o ὐκ ὀνομαϲτήν τὸ δυϲώμήνατο. νυμον ἐπεϲημήνατο.