De signis Odysseae (2.154-3.71)

154.

δεξιὼ ἤϊξαν.

†) ἀνατολικοί. δεξιὰ γὰρ τὰ ἀνατολικὰ λέγει ὁ Ὅμηρος. εἴτ’ ἐπιδέξι’ ἴωσι πρὸς ἠώ τ’ ἠέλιόν τε, εἴτ’ ἐπ’ ἀριστερὰ ποτὶ ζόφον ἠερόεντα. (Μ 239). EQS.

Observatio est Aristarchi cf. Aristonicum ad Μ 239.

156.

ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον.

†) ἔμελλον διὰ τοῦ ο̄· τοῦτο γὰρ Ὁμήρῳ σύνηθες. HMS. scilicet ut neutrum plurale cum verbo plurali coniungat cf. F. Ar. p. 15 et permultos locos ici collatos.Certe adnotavit etiam καὶ ὅτι τὸ ἔμελλον ἀντὶ τοῦ ἐῴκεσαν. cf. ad Β 36 et α 232. δ 378. ζ 165. σ 19. 138.

180.

ταῦτα δ’ ἐγὼ σέο πολλὸν ἀμείνων μαντεύεσθαι.

†) γράφεται ἀμείνω χωρὶς τοῦ ν. H.

Sic scripsit Zenodotus cf. ad Α 80. 249. Γ 71. Η 114. Fuit igitur Aristonici διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος χωρὶς τοῦ ν̄ ἀμείνω γράφει. τὰ δὲ τοιαῦτα συγκριτικὰ ἔχει ἐπὶ τῆς εὐθείας τὸ ν̄.

182.

ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ’ αὐγὰς ἠελίοιο
φοιτῶσ’, οὐδέ τε πάντες ἐναίσιμοι·

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὁ (δέ) τε σύνδεσμος περιττός. HMS. cf. F. Ar. p. 34.

195.

μητέρ’ ἑὴν ἐς πατρὸς ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι·
οἱ δὲ γάμον τεύξουσι.

†) ἡδέως τῷ σχήματι ἐχρήσατο· εἰπὼν γὰρ ἐς πατρός μετέβη εἰς πληθυντικὸν οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι πατὴρ καὶ ἀδελφοί· τινὲς δὲ λαμβάνουσι τὸ οἱ δὲ γάμον τεύξουσι, δηλονότι οἱ μνηστῆρες. Sic recte restituit Buttmann. EQ.

Fuit Ar. διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τό νοητὸν. cf. α 277. F. Ar. p. 16.

205.

ἡμεῖς δ’ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα
εἵνεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν.

†) ὁ Ἀρίσταρχος λείπειν φησὶ τὸ ἄρθρον, ἵν’ ᾖ εἵνεκα τῆς ταύτης ἀρετῆς. Ἰακὸν δὲ τὸ ἔθος εἶναι. Ἀριστοφάνης δὲ ὑπώπτευε τὸν στίχον, νεωτερικὸν λέγων ὄνομα τὸ τῆς ἀρετῆς. HMQR — verba ὁ Ἀριστοφάνης — ἀρετῆς habet etiam S. — πιθανὸν δὲ συναθετεῖν αὐτῷ καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ καὶ τὸν μετ’ αὐτόν.

Scholion ex Didymo fluxisse videtur, sed Aristonicum quoque verba fecisse de articulo omisso apparet ex Τ 105, ubi noster locus in simili interpretatione citatur, cf. β 134. F. Ar. 30. V ad Ι 133.

214.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα.

Fuit διπλῆ περιεστιγμένη propter Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. β 359. γ 313. δ 702.

†) Πύλον ἠμαθόεντα: ὡς τὸ ὀλοόεντος ἐχίδνης ἀντὶ τοῦ ὀλοοέσσης. E.

Scholion ex Aristonico fluxisse videtur, qui commutationes generum observans adnotare solebat, substantivis feminini generis adiici saepe adiectiva masculina. cf. F. Ar. p. 31. δ 442: ὀλοώτατος ὀδμὴ. δ 709: πουλὺν ἐπ’ ὑγρὴν. ε 422: κλυτὸς Ἀμφιτρίτη. ε 467: θῆλυς ἐέρση. ζ 122: θῆλυς αὐτὴ. ζ 271: τῷδε ἐνὶ χώρᾳ. ο 161: ἀργὴν χῆνα. τ 38: κίονες ἔχοντες. τ 131: ὑλήεντι Ζακύνθῳ.

216.

ἢ ὄσσαν ἀκούσω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ὄσσαν] θείαν φήμην [λέγει] S. cf. L. Ar. 87. α 282.

257.

λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ κατ’ ἐπίθετον τὸ αἰψηρὴν, ἀλλ’] ἀντὶ τοῦ αἰψηρῶς, (codd. ταχέως glossa est) ὡς τὸ τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. (Δ 182) ἀντὶ τοῦ εὐρέως. HMS. cf. F. A. 29. α 209 et locos ibi collatos. Apoll. l. h. 17, 20 habet: ὅταν δὲ λέγῃ. λῦσαν (codd. λῦσεν. Arist. fortasse legit λῦσαν cf.

300.

αἶγας ἀνιεμένους.

†) σημαίνει ἐκδέροντας (ἀναδέροντας Ar. ad Χ 80) κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρῃφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε.. ER.

Citatur noster versus ad Χ 80, ubi sic Ar. ἀνιεμένους interpretatur.

305.

ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν ὡς τὸ πάρος περ.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ] ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. BMS. cf. F. Ar. 14. α 291 et locos ibi collatos.

316.

πειρήσω ὥς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω,
ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ.

Ex Ar. ad 325 apparet, versibus 316-317 obelos appictos fuisse ab Aristarcho.

322.

ῥεῖα· μνηστῆρες δὲ δόμον κάτα δαῖτα πένοντο.

*) (ὁ στίχος οὗτος) ἀθετεῖται ὡς περιττός. προηθετεῖτο δὲ καὶ παρ’ Ἀριστοφάνει. (cod. προηθέτει δὲ καὶ Ἀριστοφάνης (MQR. L. A. 343. VIII.

325.

ἦ μάλα Τηλέμαχος φόνον ἡμῖν μερμηρίζει,
ἤ τινας ἐκ Πύλου ἄξει ἀμύντορας ἠμαθόεντος,
ἢ ὅ γε καὶ Σπάρτηθεν, . . .
ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει.

†) βεβαιωτικὰ ταῦτα τὰ ἔπη τοῦ μὴ εἰρῆσθαι ὑπὸ Τηλεμάχου τοὺς προηθετημένους στίχους (316. 317) πειρήσω ὡς κ’ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω ἠὲ Πύλονδ’ ἐλθὼν ἢ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ δήμῳ. ἀποροῦντες γὰρ λέγουσιν ἦ μάλα Τηλέμαχος, οὐκ ἂν ἀπορήσαντες οἱ [εἰ?] προακηκοότες. EM. cf. ad v. 316.

326.

Πύλου ἠμαθόεντος.

†) ἄμαθον ἔχοντος. ἰστέον ὅτι ἄμαθος ἡ ἐν τῷ πεδίῳ κόνις, ψάμαθος δὲ ἡ περὶ θάλασσαν. BE. Sic distinxit Ar. ψάμαθος et ἄμαθος cf. L. Ar. 123.

328.

ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὴν ἐν Θεσπρωτίᾳ [Ἐφύραν λέγει], οὐχ, ὡς ἔνιοι, τὴν Κόρινθον. M. cf. L. Ar. 231. α 259.

334.

οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πόνον ἄμμιν·

†) σημείωσαι ὅτι πόνον τὴν ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν λέγει ὁ ποιητὴς, οὐδέποτε δὲ τὴν ἀλγηδόνα. MQ. cf. L. Ar. 73. δ 624. ι 250. Aristonici ἔργον pro ἐνέργειαν καὶ κακοπάθειαν habet E: τὸ περὶ τὴν μνηστείαν ἔργον πόνον λέγει.

359.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον.

*) ὅτι οὐδὲ ἐνταῦθα μνήμη τίς ἐστι τῆς Κρήτης, HMS. Respicit ad Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. α 93. γ 313. δ 702.

386.

Φρονίοιο Νοήμονα φαίδιμον υἱόν.

†) πεποίηκεν πλαστὰ ὀνόματα S. cf. Aristonici verba hac de re ad δ 630 Ε 60. Ι 137 ubi est διπλῆ ὅτι ὀνοματοθετικὸς ὁ ποιητής, καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ παραπλησίως ποιεῖ.

397.

οἱ δ’ εὕδειν ὤρνυντο κατὰ πτόλιν.

*) ὅτι οὐκ ἐν τῇ Ὀδυσσέως οἰκίᾳ ἐκοιμῶντο. RT. De re cf. α 424.

404.

ἀλλ’ ἴομεν, μὴ δηθὰ διατρίβωμεν ὁδοῖο.

*) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος εὐήθως ἀθετεῖ αὐτόν HMQ.

417.

νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ κατ’ ἄρ’ ἕζετο.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ νεὼς πρύμνῃ· καὶ ἐν Ἰλιάδι νηῒ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἔναρα βροτόεντα Δόλωνος (Κ 570) V.

cf. Ar. ad Κ 570. F. Ar. p. 22.

434.

παννυχίη μέν ῥ’ ἥ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον.

Hunc versum expunxit Aristarchus cf. schol. in BMV. ad Ω 8.

1. cf. not. 1.

11.

ἰδ’ ἱστία νηὸς ἐΐσης
στεῖλαν ἀείραντες.

Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem cf. schol. in HMQRT: οἱ περὶ Ζηνόδοτον (i. e. Zenodotus ipse, cf. Lehrs qu. ep. not. p. 28) σεῖσαν ἀείραντες. τότε δὲ σείουσιν, ὅτε θέλουσι χαλάσαι τὸ ἄρμενον.

14.

Τηλέμαχ’, οὐ μέν σε χρὴ ἔτ’ αἰδοῦς.

†) οὐ χρεία σοι τῆς αἰδοῦς. Ἀττικῶς. EHMQ. Correxi Dindorfii σε in σοι, quod habent EQ et Dindorfius in textum recipere debebat, comparatis scholiis ad δ 312. 634 et Ar. ad Λ 606. Μ habet in textu σε et supra scriptum σοι. cf. Eust. 1455, 3: ἐν τούτοις δὲ τὸ οὐ μέν σε χρὴ ἔτι αἰδοῦς ἀντίπτωσίς ἐστιν ἀρχαϊκὴ συνήθης, ἀντὶ τοῦ οὐ μήν σοι χρεία αἰδοῦς.

27.

αἰδὼς δ’ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι

†) αἰδὼς δ’ αὖ νέῳ ἀνδρὶ οὕτω γράφουσιν οἱ κατὰ Ῥιανόν. HM.

E Didymo manavit, sed Aristonicus quoque rem tetigisse videtur cf. ad Ο. 119.

50.

τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον.

ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν σοί. Ζηνόδοτος δὲ τοὔνεκά τοι γράφει, [ἀγ]νοῶν ὅτι ἐπὶ τῆς διαστολῆς [οὐ] παραλαμβάνεται ἡ τ̄ο̄ῑ.HMQ. Corr. Duentzer p. 58. Prior scholii pars certe Herodiani est, qui ad Α 294 promisit, se de σοι et τοι vocabulorum discrimine accuratius quaesiturum esse nostro loco. Fortasse etiam altera pars ex eo fluxit, sed non dubito, quin Aristonicus quoque de Zenodoti lectione verba fecerit.

69.

νῦν δὴ κάλλιόν ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι
ξείνους

Quod M habet ad v. 69 ὅτι ἐννέα (?) ἡμέρας ἐφιλοξένουν καὶ οὕτως ἠρώτων, contortum videtur esse ex Ar. adnotatione, quae ad Ζ 176 legitur: ὅτι ἔθος ἦν παρὰ τοῖς παλαιοῖς ξενίζειν πρότερον, εἶτα πυνθάνεσθαι, τίνος ἕνεκεν παραγεγόνασιν οἱ ξένοι.

71.

ὦ ξεῖνοι, τίνες ἐστέ; πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα;
ἦ τι κατὰ πρῆξιν ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε,
οἷά τε ληϊστῆρες, ὑπεὶρ ἅλα; τοί τ’ ἀλόωνται
ψυχὰς παρθέμενοι, κακὸν ἀλλο δαποῖσιφέροντες.

†) τοὺς μετ’ αὐτὸν τρεῖς στίχους ὁ μὲν Ἀριστοφάνης ἐνθάδε σημειοῦται τοῖς ἀστερίσκοις, ὅτε δὲ ὑπὸ τοῦ Κύκλωπος λέγονται, καὶ ὀβελίσκους τοῖς ἀστερίσκοις παρατίθησιν, ὡς ἐντεῦθεν μετενηνεγμένων τῶν στίχων. πόθεν γὰρ τῷ Κύκλωπι λῃστῶν ἔννοια ᾖ στωμυλλομένῳ φάναι οἵ τ’ ἀλόωνται ψυχὰς παρθέμενοι κακον ἀλλοδαποῖσι φέροντες; ὁ δὲ Ἀρίσταρχος οἰκειότερον αὐτοὺς τετάχθαι ἐν τῷ λόγῳ τοῦ Κύκλωπός φησιν. οὐδὲ γὰρ νῦν οἱ περὶ Τηλέμαχον λῃστρικόν τι ἐμφαίνουσι. δοτέον δὲ, φησὶ, τῷ ποιητῇ τὰ τοιαῦτα. καὶ γὰρ ναῦν αὐτὸν παράγει εἰδότα, ἀλλά μοι εἴφ’ ὅπη ἔσχες ἰὼν εὐεργέα νῆα (ι, 279), καὶ συνίησιν Ἑλληνίδα φωνήν. καθάπτεται δὲ καὶ Θουκυδίδου Ἀρίσταρχος λέγοντος ὡς οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο τὸ ληΐζεσθαι οἱ παλαιοὶ, ἐν οἷς φησιν οὕς μοι ληΐσσατο δῖος Ὀδυσσεύς (α 398). ὁμωνυμίᾳ γὰρ ἠπάτηται, πολλάκις τῆς

cf. L. Ar. 197. Eust. 1458, 2 et 1627, 25. Aristarchi athetesin commemorat etiam grammaticus in excerptis, quae codici Marciano A. Iliadis praefixa sunt, ubi de Aristarchi obelis agitur. Bekk. praef. ad schol. in Hom. Il. I, p. III.