Iambi (1.4v-1.6v)

τἀπὶ Κρόνου· τοῖς ἄντιτ’ ἄ[λλ]οτ’ [ἤλλαξεν,
λέγουσι, καί κως [ο] ὐ[κ ὀ]νημέναις [ὀργαῖς
δίκαιος ὁ [Ζεύ]ς, οὐ δίκα[ια] δ’ αἰσύμνων
τῶν ἑρπετῶν [μ]ὲν ἐξέκοψε τὸ φθέ[γμα,

γένος δὲ τοῦτ’ ἀ[νιγ]ρόν, ὥσπερ οὐ κάρτος
ἡμέων ἐχόντων χἠτέροις ἀπάρξασθαι,
[ἤμει]ψ’ ἐς ἀνδρῶν· καὶ κενὸς [φρ]ε[νῶν] δῆμος
[πλεί]ω φιλόψου ψιττακοῦ λε[λήκασιν.
οἱ [δὲ] τραγῳδοὶ τῶν θάλασσαν οἰ[κεύντων
ἔχο[υ]σι φωνήν· οἱ δὲ πάντες [ὑμνῳδοὶ
καὶ που[λ]ύμυθοι καὶ λάλοι πε[φύκασιν
ἐκεῖθεν, ὠνδρόνικε, ταῦτα δ’ Α[ἴσω]πος
ὁ Σαρδιην〈ὸ〉ς εἶπεν, ὅντιν’ οἱ Δελφοὶ
ᾄδοντα μῦθον οὐ καλῶς ἐδέξαντο. . . .
. . . . .
......... ἡ] ζοὴ μετέστραπται . . .

κρηγύως ἐπαιδεύθην
. . . . . .
.... καὶ θεοὺς ἀπρηγεῦντας·
..... μοχθηρὸς ἐξεκνήμωσε
....... ἂν ἦν ὀνήισ[το]ς
ἄκου[ε] δὴ τὸν αἶνον· ἔ[ν κοτε Τμώλῳ
δάφνην ἐλαίῃ νεῖ[κος οἱ πάλαι Λυδοὶ
λέγουσι θέσθαι· καὶ γὰ[ρ ἦν τανύπτορθον
καλόν τε δένδρο[ν
σείσασ[α] τοὺς ὅρπηκ[ας
. . . . . .

ὡριστερὸς μὲν λευκὸς ὡς ὕδρου γαστήρ,
ὁ δ’ ἡλιοπλὴξ ὃς τὰ [π]ολλὰ γυμνοῦται.
τίς δ’ οἶκος οὗπερ οὐ[κ] ἐγὼ παρὰ φλιῇ;
τίς δ’ οὔ με μάντις ἢ τίς οὐ θυτὴρ ἕλκει;
καὶ Πυθίη γὰρ ἐν δάφνῃ μὲν ἵδρυται,
δάφνην δ’ ἀείδει καὶ δάφνην ὑπέστρωται.
ὤφρων ἐλαίη, τοὺς δὲ παῖδας οὐ Βράγχος
τοὺς τῶν Ἰώνων, οἷς ὁ Φοῖβος ὠ[ργίσθη,
δάφνῃ τε κρούων κἤπος οὐ τό[νῳ τρανε]ῖ
δὶς ἢ τρὶς ε[ἰ]πὼν ἀρτεμέας ἐποίη[σε;
[κ]ἠγὼ μὲν ἢ ’πὶ δαῖτας ἢ ’ς χορὸν φ[οι]τέω
τὸν Πυθαϊστήν, γίνομαι δὲ κἄεθλον,
οἱ Δωριῆς δὲ Τεμπόθεν με τέμνουσιν
ὀρέων ἀπ’ ἄκρων καὶ φέρουσιν ἐς Δελφούς,
ἐπὴν τὰ τὠπόλλωνος ἱρὰ γίνηται.
ὤφρων ἐλα[ί]η, πῆμα δ’ οὐχὶ γινώσκω,
οὐδ’ οἶδ’ ὁκ[οίη]ν οὑλαφηφόρος κάμπτει,
ἁ[γν]ὴ γάρ εἰμι· κοὺ πατεῦσί μ’ ἄνθρωποι,

ἱρὴ γάρ εἰμι· σοὶ δὲ χὠπόταν νεκρὸν
μέλλωσι καίειν ἢ [τά]φ[ῳ] περιστέλλει[ν
αὐτοί τ’ ἀνεστέψ[αντο χ]ὐπὸ τὰ πλεῦρα
τοῦ μὴ πνέοντ[ος κὴπ]ιτὰξ ὑπ[έσ]τ[ρωσαν.”
ἡ μὲν τάδ’ αὐ〈χ〉εῦ[σ’]· ἀλλὰ τὴν ἀπήμ[υνε
μάλ’ ἀτρεμαίως ἡ τεκοῦσα τὸ χρῖμ[α·
“ὦ πάντ’ ἄκυθε τῶν ἐμῶν τόκ[ων δάφνη,
ἐν τῇ τελευτῇ κύκνος [ὥς τις ἡδίω
ἤεισας· οὐ [συν]ῆκά μοι μ[ετὸν τούτων;
ἐγὼ μὲν ἄνδρας οὓς Ἄρη[ς ἀπόλλυσι
σὺν ἔκ τε πέμπω χὐ[πὸ........
.. τῶν ἀριστέων οἳ κα . . . ν . . ......
[ἐγὼ δ]ὲ λευκὴν ἡνίκ’ ἐς τάφον τήθην
φέρο[υσι] παῖδες ἢ γέροντα Τιθωνόν,
αὐτο[ῖς ὁ]μαρτέω κἠπὶ τὴν ὁδὸν κεῖμαι,
[ἀρκ]ε[ῦσα] πλεῖον ἢ σὺ τοῖς ἀγινεῦσιν
ἐκ τῶν σε Τεμπέων. ἀλλ’ ὅτευ γὰρ ἐμνήσθης,
καὶ τοῦτο κὠς ἄεθλον οὐκ ἐγὼ κρέσσων
σεῦ; καὶ γ[ὰ]ρ 〈ὡ〉γὼν οὑν Ὀλυμπίῃ μέζων
ἢ ’ν το[ῖ]σι Δελφοῖς· ἀλλ’ ἄριστον ἡ σωπή.
ἐγὼ μὲν οὔτε χρηστὸν οὔτε σε γρύζω
ἀπηνὲς οὐδέν, ἀλλ’ ἄ[λ]ηθες ὄρνιθες
[ἐ]ν τοῖσ[ι] φύλλοις ταῦτα τινθυρίζουσαι
πάλαι κάθηνται κωτίλ[οι]ς [ὁμηρ]εῦσαι.
“τίς δ’ εὗρε δάφνην; γαῖα [τήν γ’ ἐφίτυ]σ[εν,

ὡς πρῖνον, ὡς δρῦν, ὡς κύπειρον, ὡς ὕλην.
τίς δ’ εὗρ’ ἐλαίην; Παλλάς, ἦμος ἤ[ρ]ιζ[ε
τῷ φυκιοίκῳ κἠδίκαζεν ἀρχαῖος
ἀνὴρ ὄφις τὰ νέρθεν ἀμφὶ τῆς Ἀκτῆς.
ἓν ἡ δάφνη πέπτωκε. τῶν δ’ ἀειζώων
τίς τὴν ἐλαίην, τίς δὲ [τ]ὴν δάφνην τιμᾷ;
δάφνην Ἀπόλλων, ἡ δὲ Παλλὰς ἣν εὗρεν.
ξυνὸν τόδ’ αὐταῖς, θεοὺς γὰρ οὐ διακρίνω.
τ[ίς] τῆς δάφνης ὁ καρπός; ἐς τί χρήσωμαι;
μήτ’ ἔσθε μήτε πῖνε μήτ’ ἐπιχρίσῃς.
ὁ τῆς δ’ ἐλαίης ἕαδε πόλλ’, ἔσω μάσταξ
ὡς ἔ[νθεσι]ν καλεῦσιν, ἂν δὲ τὸ χρῖμα
ἐν [ῇ, κο]λυμβά[ς], ἣν ἐπα[ῦρε] χὠ Θησεύς.
[τὸ δ]εύ[τερ]ον τίθημι τῇ δάφνῃ πτῶμα.
τεῦ γὰρ [τὸ] φύλλον οἱ ἱκέται προτείν[ο]υσι;
τὸ τῆς ἐλαίης. τὰ τρί’ ἡ δάφνη κεῖται.
φεῦ τῶν ἀτρύτων οἷα κωτιλίζουσι·
λαιδρὴ κορώνη, κῶς τὸ χεῖλος οὐκ ἀλγεῖς;
[τεῦ γ]ὰρ τὸ πρέμνον Δήλιοι φυλάσσουσι;
[τὸ τ]ῆς ἐλαίης, ἣ κ[αθεῖσ]ε τὴν Λητώ.
. . . . . .

ὣς εἶπε, τῇ δ’ ὁ θυμὸς ἀμφὶ τῇ ῥήσει
ἤλγησε, μέζον δ’ ἢ τὸ πρόσθεν ἢ[σχαλλ]εν.
[φεῦ] φεῦ, τὸ λοιπὸν εικο. εστονουτ . . .
. ατα . . . . . ς ἣ χύτ’ εἶχε . . . τρ . . . . να
ἔλεξεν, ἦν γὰρ οὐκ ἄπωθε τῶν δένδρων·
οὐκ, ὦ τάλαιναι, παυσόμεσθα, μὴ λίην
γεν〈ώ〉μεθ’ ἐχθραί; μὴ λέγωμεν ἀλλήλας
ἄνολβα· ναὶ . . . . ἀλλὰ ταῦτ’ ὀ . . μ . να.
τὴν δ’ ἄγρι[ο]ς φανεῖσα ταῦρος ἡ δάφνη
ἔβλεψε καὶ τάδ’ εἶπεν· “ὦ κακὴ λώβη,
ὡς δὴ μί’ ἡμέων καὶ σὺ μή με ποιῆσαι
εὔστεκτον· ᾖ γὰρ γειτονεῦσ’ ἀποπνίγεις.
. . . . . .

. . . ἀ]οιδὸς ἐς κέρας τεθύμωται.
τὴν ξένην ἀνακρίνει
ἣν δοῦλον εἶναί φησι καὶ παλίμπρητον.
Ἔφεσον ὅθεν πῦρ οἱ τὰ μέτρα μέλλοντες
τὰ χωλὰ τίκτειν μὴ μαθῶς ἐναύονται.