Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας (1.1-1.30)

1. ἄνδρα μοι. ἔδει μὲν ἐν τῷ ἄνδρα δύο εἶναι ὀξείαϲ ὡϲ τὸ «ἄνδρά τε καὶ οἶκον » (ζ 181), ἀλλ’ ἐφυλάξατο ὁ Ἀρίϲταρχοϲ διὰ τὸ μὴ ἐν τῇ εἰϲβολῇ τῶν λέξεων κακοφωνίαν ποιῆϲαι. M.

8. νήπιοι ο κατὰ βοῦϲ Ὑπερίονοϲ Ἠελίοιο ἤϲθιον: ἡ
κατά τὸν ἴδιον τόνον φυλάξει· πᾶϲα γὰρ πρόθεϲιϲ ἔχουϲα ϲύνταξιν πρὸϲ ἐπιφερόμενόν τι τὸν ἴδιον τόνον φυλάϲϲει. Il. Pros. Α 258, Γ 440, Θ 4.

15. ἐν ϲπέϲϲι: ἀπορεῖ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ Α τῆϲ Ὀδυϲϲειακῆϲ προϲῳδίαϲ λέγων οὕτωϲ, ὅτι ὥϲπερ τὸ ἀνδρόϲ καὶ πατρόϲ
καὶ μητρόϲ ὠξύνθηϲαν πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα, φημὶ δὲ ὁμοίωϲ τοῦ μηνόϲ, χηνόϲ, γραόϲ, διὰ τί μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον ὠξύνθη τὸ ϲπέϲϲιν, ἀπὸ τοῦ ϲπέεϲϲι γενόμενον κατὰ ϲυγκοπὴν πρὸϲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ μηϲί, Τρωϲί, βουϲί καὶ ἐπιλύεται λέγων, ὅτι ὁ διπλαϲιαϲμὸϲ τοῦ ϲ ἴδιόϲ ἐϲτι τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ δοτικῶν πληθυντικῶν, αἵ τινεϲ καὶ μόνωϲ βαρύνονται
οἷον κύνεϲϲι, θήρεϲϲιν. οὕτωϲ οὖν καὶ ϲπέεϲϲι· τοῦτο τοίνυν ϲυγκοπὲν καὶ γενόμενον ϲπέϲϲι διὰ μὲν τὴν διϲυλλαβίαν ὤφειλεν ὀξύνεϲθαι, διὰ δὲ τὸν διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ, ὅϲτιϲ ἀεὶ ἐν βαρυνομέναιϲ δοτικαῖϲ θεωρεῖται, κατὰ τοῦτο ἐβαρύνθη. τὸ ποϲϲὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖϲιν ἐδήϲατο » (ΙΙ. Ξ 186) ἔχει διπλαϲιαϲμὸν τοῦ ϲ καὶ οὐ βαρύνεται, ἀλλ’
οὐ παραλήγοντοϲ τοῦ ε, ὥϲπερ ἐπὶ τῶν προλεχθέντων παραδειγμάτων οἷον τοῦ κύνεϲϲι. θήρεϲϲι καὶ τῶν τοιούτων. Choer. Gaisf. 462,
Bekk. An. 1266.

27. ἁθρόοι: δαϲυντέον τὸ α. καὶ πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα, ἐπειδὴ ϲημαίνει ὁμοῦ. H.

30. τηλεκλυτόϲ: ὀξυτονητέον τὸ τηλεκλυτόϲ ὡϲ ἀγακλυτόϲ. εἰ μὲν πτωτικὸν κατ’ ἀρχὴν ϲυντεθείη, βαρύνεται ὡϲ τοξόκλυτοϲ. εἰ δὲ
ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ὀξύνεται. διὸ ϲημειούμεθα τὸ ναυϲικλυτόϲ ὀξυνόμενον. τὸ δὲ δουρὶ κλυτόϲ ἐν παραθέϲει ἐϲτίν. HQ.