ὄνομα .ὄνομα, ατος, τό, Lat. nomen, a name, Hom., etc.:—absol., by name, πόλις ὄνομα Καιναί Xen., etc.; also in dat., πόλις Θάψακος ὀνόματι Xen. ὄν. θεῖναί τινα to give one a name, Od.; but commonly in Mid., ὄν. θέσθαι Od., Attic; and for Pass., ὄν. κεῖταί τινι Ar., etc.; ὄν. ἔχειν ἀπό τινος Hdt. ὄνομα καλεῖν τινα to call one by name, Od., Attic; so with pass. verbs. ὄν. ὠνομάζετο Ἕλενος Soph.; ὄν. κέκληται δημοκρατία Thuc. name. fame, Ἰθάκης γε καὶ ἐς Τροίην ὄνομʼ ἵκει Od.; τὸ μέγα ὄν. τῶν Ἀθηνῶν Thuc.; ὄνομα or τὸ ὄν. ἔχειν to have a name for a thing (good or bad), 2 opt., Thuc. a mere name, opp. to the real person or thing, Od.; opp. to ἔργον, Eur., etc. a false name, pretence, pretext, ὀνόματι or ἐπʼ ὀνόματι under the pretence, Thuc. ὄνομα is also used in periphr. phrases, ὄνομα τῆς σωτηρίας, for σωτηρία, Eur.; ὦ φίλτατον ὄν. Πολυνείκους Eur. a phrase, expression, Xen.: generally, a saying, speech, Dem. in Grammar, a noun, Lat. nomen, opp. to ῥῆμα, verbum, Ar., Plat., etc.