μεταμέλει imperf. μετ-έμελε fut. -μελήσει aor1 μετεμέλησε μέλω impers. it repents me, rues me, Lat. poenitet me:—Construction: c. dat. pers. et gen. rei, μεταμέλει σοι τῆς δωρεᾶς Xen. oftener, the thing one repents of is in part. agreeing with the dat., μεταμέλει μοι οὕτως ἀπολογησαμένῳ I repent of having so defended myself, Plat. absol., μ. μοι it repents me, Ar.; ξυνέβη ὑμῖν πεισθῆναι μὲν ἀκεραίοις, μεταμέλειν δὲ κακουμένοις to adopt a measure when your forces are unbroken, and to repent when in distress, Thuc. part. neut. μεταμέλον absol., since it repented him, Plat. seldom with a nom., to cause repentance or sorrow, τῷ Ἀρίστωνι μετέμελε τὸ εἰρημένον (for τοῦ εἰρημένου) Hdt., ; οἶμαί σοι ταῦτα μεταμελήσει (for τούτων) Ar. μεταμέλομαι fut. -μελήσομαι aor1 -εμελήθην Dep., to feel repentance, to rue, regret, c. part., μετεμέλοντο οὐ δεξάμενοι they repented that they had not received, Thuc.: absol. to change oneʼs purpose or line of conduct, Xen. Causal in part. fut. τὸ μεταμελησόμενον that which will cause regret, matter for future repentance, Xen.