σίττᾰ, a cry of drovers to urge on or guide their flocks (
Hsch.),
A). st! σίττα, νέμεσθε Theoc. 8.69 ;
σίτθ’, ὁ λέπαργος Id. 4.45 ; when
ἀπό follows, to drive them off,
οὐκ ἀπὸ τᾶς κράνας σίττ’, ἀμνίδες;
Id. 5.3 ;
σίττ’ ἀπὸ τᾶς κοτίνω ib.
100 ; when
πρός follows, to lead them on,
σίτθ’, ἁ Κυμαίθα, ποτὶ τὸν λόφον Id. 4.46 : cf.
ψίττα, ψύττα.