νικητικός
νικ-ητικός, ή, όν,
A). likely to conquer, conducing to victory, Mem. 3.4.11 ; ὑπόθεσις ( Comp.); 24.9.4 ὅπλον ν. OGI 90.39 (Rosetta, ii B.C.); τὸ -ώτατον the most likely way to conquer, Comp. Phil.Flam. 2 . Adv. -κῶς . 1006.28
II). Subst. νικητικόν, charm for victory, esp. in horse-racing, PMag.Lond. 121.390 , POxy. 1478.1 (iii/iv A.D.); ν. δικαστηρίων PMag.Osl. 1.35 : pl., PMag.Leid. W. 8.29 .