κινύρομαι
κῐνύρομαι [ῡ], only pres. and impf. (unless the aor. κινύρατο be read in ):— 3.43
A). utter a plaintive sound, lament, Eq. 11 , ; 1.292 οἰκτρὰ κινυρομένη C. 3.217 ; πολλὰ κ. , al. 6.81
3). once in Trag., c. acc. cogn., κινύρονται φόνον χαλινοί (L. Dind. μινύρονται ex ) the bridles ring murderously, Th. 123 (lyr.).