View word page
concĭlĭātĭo
concĭlĭātĭo, ōnis, f. concilio (in Cic. and Quint.). A connection, union. Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.— Trop. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.— As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.— (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.— An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
concĭlĭātĭo
Headword (normalized):
concĭlĭātĭo
Headword (normalized/stripped):
conciliatio
Intro Text:
concĭlĭātĭo, ōnis, f. concilio (in Cic. and Quint.). A connection, union. Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.— Trop. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.— As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.— (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.— An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.
IDX:
9826
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n9814
Key:
conciliatio

Senses and Citations (From Data)

Citations (From Models)

No citations.

Data

{
  "content": "concĭlĭātĭo, ōnis, f. concilio (in Cic. and Quint.).  A connection, union.  Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.— Trop.  A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.— As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.— (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.— An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.\n",
  "key": "conciliatio",
  "type": "main"
}