commūnĭco (
commūnĭco (conm-), āvi, ātum, 1, v. a. (dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis]. To divide something with one, whether in giving or receiving. In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol. With aliquid cum aliquo: ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis, Cic. Lael. 19, 70; Cic. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116: suam causam cum Chrysogono, id. ib. 48, 140: cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc., Caes. B. G. 7, 37: civitatem nostram vobiscum, Liv. 23, 5, 9: causam civium cum servis fugitivis, Sall. C. 56, 5: at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum), Ov. M. 13, 239: consilia cum finitimis civitatibus, to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2: cum plebeiis magistratibus, Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56: curam doloris cum aliquo, Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse: homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem, Cic. Att. 1, 18, 1: ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant, id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re: Pompeius, qui mecum... de te communicare solet, Cic. Fam. 1, 7, 3: is mecum de tuā mansione communicat, id. ib. 4, 4, 5: cum compluribus de ratione belli, Suet. Tib. 18. — Aliquid inter aliquos: cum de societate inter se multa communicarent, Cic. Quint. 4, 15: socii putandi sunt, quos inter res communicata est, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50: ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus, id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2: communicato inter se consilio, Liv. 8, 25, 9 (cf. α); Suet. Dom. 7.— Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf. Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat, Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum): hisque omnium domus patent victusque communicatur, id. B. G. 6, 23 fin.; so with redditur, id. ib. 6, 13: sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse, Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.: id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum, Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—* Aliquem aliquā re: communicabo semper te mensā meā, Plaut. Mil. 1, 1, 50.—(ε) Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9: et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores, id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22: ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet, Caes. B. G. 7, 63: consilia communicant, id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.— Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite: viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant, Caes. B. G. 6, 19: privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.— In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior: ne cum peregrinis communicarent, Just. 36, 2, 15: malis, with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162: ne communices homini indocto, Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.— In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.). Aliquid cum aliquo: ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam, Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.: provinciam cum Antonio, Cic. Pis. 2, 5: inimicitias mecum, id. Fam. 15, 21, 2: qui sibi cum illo rationem communicatam putat, believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. Cic. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8: haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse, Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.— Absol.: primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat, Tac. Agr. 8.— Alicui (late Lat.): altari Christi, to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.— In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.
No short def.
Headword (normalized):
commūnĭco (
Headword (normalized/stripped):
communico (
Intro Text:
commūnĭco (conm-), āvi, ātum, 1, v. a. (dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis]. To divide something with one, whether in giving or receiving. In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol. With aliquid cum aliquo: ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis, Cic. Lael. 19, 70; Cic. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116: suam causam cum Chrysogono, id. ib. 48, 140: cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc., Caes. B. G. 7, 37: civitatem nostram vobiscum, Liv. 23, 5, 9: causam civium cum servis fugitivis, Sall. C. 56, 5: at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum), Ov. M. 13, 239: consilia cum finitimis civitatibus, to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2: cum plebeiis magistratibus, Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56: curam doloris cum aliquo, Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse: homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem, Cic. Att. 1, 18, 1: ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant, id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re: Pompeius, qui mecum... de te communicare solet, Cic. Fam. 1, 7, 3: is mecum de tuā mansione communicat, id. ib. 4, 4, 5: cum compluribus de ratione belli, Suet. Tib. 18. — Aliquid inter aliquos: cum de societate inter se multa communicarent, Cic. Quint. 4, 15: socii putandi sunt, quos inter res communicata est, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50: ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus, id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2: communicato inter se consilio, Liv. 8, 25, 9 (cf. α); Suet. Dom. 7.— Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf. Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat, Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum): hisque omnium domus patent victusque communicatur, id. B. G. 6, 23 fin.; so with redditur, id. ib. 6, 13: sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse, Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.: id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum, Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—* Aliquem aliquā re: communicabo semper te mensā meā, Plaut. Mil. 1, 1, 50.—(ε) Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9: et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores, id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22: ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet, Caes. B. G. 7, 63: consilia communicant, id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.— Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite: viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant, Caes. B. G. 6, 19: privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.— In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior: ne cum peregrinis communicarent, Just. 36, 2, 15: malis, with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162: ne communices homini indocto, Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.— In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.). Aliquid cum aliquo: ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam, Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.: provinciam cum Antonio, Cic. Pis. 2, 5: inimicitias mecum, id. Fam. 15, 21, 2: qui sibi cum illo rationem communicatam putat, believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. Cic. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8: haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse, Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.— Absol.: primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat, Tac. Agr. 8.— Alicui (late Lat.): altari Christi, to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.— In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n9473
No citations.
{
"content": "commūnĭco (conm-), āvi, ātum, 1, v. a. (dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis]. To divide something with one, whether in giving or receiving. In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol. With aliquid cum aliquo: ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis, Cic. Lael. 19, 70; Cic. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116: suam causam cum Chrysogono, id. ib. 48, 140: cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc., Caes. B. G. 7, 37: civitatem nostram vobiscum, Liv. 23, 5, 9: causam civium cum servis fugitivis, Sall. C. 56, 5: at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum), Ov. M. 13, 239: consilia cum finitimis civitatibus, to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2: cum plebeiis magistratibus, Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56: curam doloris cum aliquo, Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse: homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem, Cic. Att. 1, 18, 1: ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant, id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re: Pompeius, qui mecum... de te communicare solet, Cic. Fam. 1, 7, 3: is mecum de tuā mansione communicat, id. ib. 4, 4, 5: cum compluribus de ratione belli, Suet. Tib. 18. — Aliquid inter aliquos: cum de societate inter se multa communicarent, Cic. Quint. 4, 15: socii putandi sunt, quos inter res communicata est, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50: ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus, id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2: communicato inter se consilio, Liv. 8, 25, 9 (cf. α); Suet. Dom. 7.— Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf. Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat, Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum): hisque omnium domus patent victusque communicatur, id. B. G. 6, 23 fin.; so with redditur, id. ib. 6, 13: sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse, Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.: id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum, Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—* Aliquem aliquā re: communicabo semper te mensā meā, Plaut. Mil. 1, 1, 50.—(ε) Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9: et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores, id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22: ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet, Caes. B. G. 7, 63: consilia communicant, id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.— Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite: viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant, Caes. B. G. 6, 19: privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.— In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior: ne cum peregrinis communicarent, Just. 36, 2, 15: malis, with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162: ne communices homini indocto, Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.— In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.). Aliquid cum aliquo: ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam, Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.: provinciam cum Antonio, Cic. Pis. 2, 5: inimicitias mecum, id. Fam. 15, 21, 2: qui sibi cum illo rationem communicatam putat, believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. Cic. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8: haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse, Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.— Absol.: primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat, Tac. Agr. 8.— Alicui (late Lat.): altari Christi, to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.— In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.\n",
"key": "communico",
"type": "main"
}