vŏcātus
vŏcātus, ūs, m. voco, a calling, calling upon, summoning, invocation (only abl. in prose). In gen.: et ille et senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, Cic. de Or. 3, 1, 2: o numquam frustrata vocatus Hasta meos, my call, my invocation, Verg. A. 12, 95.— In partic., an invitation to dinner, etc.: misit qui diceret, cenaturum apud Caesarem vocatu ipsius, Suet Calig. 39.
No short def.
Headword (normalized):
vŏcātus
Headword (normalized/stripped):
vocatus
Intro Text:
vŏcātus, ūs, m. voco, a calling, calling upon, summoning, invocation (only abl. in prose). In gen.: et ille et senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, Cic. de Or. 3, 1, 2: o numquam frustrata vocatus Hasta meos, my call, my invocation, Verg. A. 12, 95.— In partic., an invitation to dinner, etc.: misit qui diceret, cenaturum apud Caesarem vocatu ipsius, Suet Calig. 39.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n51256
No citations.
{
"content": "vŏcātus, ūs, m. voco, a calling, calling upon, summoning, invocation (only abl. in prose). In gen.: et ille et senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, Cic. de Or. 3, 1, 2: o numquam frustrata vocatus Hasta meos, my call, my invocation, Verg. A. 12, 95.— In partic., an invitation to dinner, etc.: misit qui diceret, cenaturum apud Caesarem vocatu ipsius, Suet Calig. 39.\n",
"key": "vocatus",
"type": "main"
}