suspĭcor
suspĭcor, ātus (inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.). With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.— With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.— Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.— Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor). With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.— With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.— With object-clause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.
No short def.
Headword (normalized):
suspĭcor
Headword (normalized/stripped):
suspicor
Intro Text:
suspĭcor, ātus (inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.). With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.— With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.— Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.— Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor). With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.— With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.— With object-clause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n47132
No citations.
{
"content": "suspĭcor, ātus (inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.). With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.— With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.— Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.— Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor). With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.— With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.— With object-clause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.\n",
"key": "suspicor",
"type": "main"
}