suspīcĭo (in good MSS. and edd. also
suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. 1. suspicio, mistrust, distrust, suspicion. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.—Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.— With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, Cic. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.— With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.— Transf., in gen. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.— Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.
No short def.
Headword:
suspīcĭo (in good MSS. and edd. also
Headword (normalized):
suspīcĭo (in good mss. and edd. also
Headword (normalized/stripped):
suspicio (in good mss. and edd. also
Intro Text:
suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. 1. suspicio, mistrust, distrust, suspicion. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.—Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.— With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, Cic. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.— With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.— Transf., in gen. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.— Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n47127
No citations.
{
"content": "suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. 1. suspicio, mistrust, distrust, suspicion. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.—Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.— With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, Cic. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.— With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.— Transf., in gen. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.— Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.\n",
"key": "suspicio2",
"type": "main"
}