rĕd-argŭo
rĕd-argŭo, ŭi, 3, v. a., to disprove, refute, confute, contradict (class.; syn.: refello, refuto). With acc.: nosque ipsos redargui refellique patiamur, Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, aliquem, id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; opp. probare, Cic. de Or. 2, 72, 293; so, orationem (opp. convinci), id. Univ. 3: contraria, id. Part. 9, 33: crimen, Quint. 11, 1, 9: famosos libellos, Suet. Aug. 55. — Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem, Cic. N. D. 3, 36: inconstantiam tuam, id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.— * With object-clause: audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas, Gell. 15, 9, 7.— With gen., to convict of, prove guilty of: nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus, Lact. 3, 1, 15; cf.: redarguti a lege quasi transgressores, Vulg. Jacob. 2, 9. — Absol.: poterat autem inpune; quis enim redargueret? Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72.
No short def.
Headword (normalized):
rĕd-argŭo
Headword (normalized/stripped):
red-arguo
Intro Text:
rĕd-argŭo, ŭi, 3, v. a., to disprove, refute, confute, contradict (class.; syn.: refello, refuto). With acc.: nosque ipsos redargui refellique patiamur, Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, aliquem, id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; opp. probare, Cic. de Or. 2, 72, 293; so, orationem (opp. convinci), id. Univ. 3: contraria, id. Part. 9, 33: crimen, Quint. 11, 1, 9: famosos libellos, Suet. Aug. 55. — Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem, Cic. N. D. 3, 36: inconstantiam tuam, id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.— * With object-clause: audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas, Gell. 15, 9, 7.— With gen., to convict of, prove guilty of: nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus, Lact. 3, 1, 15; cf.: redarguti a lege quasi transgressores, Vulg. Jacob. 2, 9. — Absol.: poterat autem inpune; quis enim redargueret? Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n40702
No citations.
{
"content": "rĕd-argŭo, ŭi, 3, v. a., to disprove, refute, confute, contradict (class.; syn.: refello, refuto). With acc.: nosque ipsos redargui refellique patiamur, Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, aliquem, id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; opp. probare, Cic. de Or. 2, 72, 293; so, orationem (opp. convinci), id. Univ. 3: contraria, id. Part. 9, 33: crimen, Quint. 11, 1, 9: famosos libellos, Suet. Aug. 55. — Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem, Cic. N. D. 3, 36: inconstantiam tuam, id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.— * With object-clause: audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas, Gell. 15, 9, 7.— With gen., to convict of, prove guilty of: nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus, Lact. 3, 1, 15; cf.: redarguti a lege quasi transgressores, Vulg. Jacob. 2, 9. — Absol.: poterat autem inpune; quis enim redargueret? Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72.\n",
"key": "redarguo",
"type": "main"
}