quĭrīto
quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8. — In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.— Act. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. — To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.
No short def.
Headword (normalized):
quĭrīto
Headword (normalized/stripped):
quirito
Intro Text:
quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8. — In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.— Act. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. — To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n40240
No citations.
{
"content": "quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8. — In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.— Act. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. — To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.\n",
"key": "quirito",
"type": "main"
}