View word page
prōnuntĭātĭo (
prōnuntĭātĭo (prōnunc-), ōnis, f. id.. A public declaration, publication, proclamation: quā pronuntiatione factā, Caes. B. C. 2, 25 fin.—Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.— Expression, speech: cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur, Val. Max. 7, 4, 1: certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet, Dig. 45, 1, 74.— In partic. In rhet., delivery, action, manner, Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: bona, id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.— In logic, a proposition: quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit? Cic. Fat. 11, 26.— Transf., a single articulate sound: elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes, Prisc. 539 P.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
prōnuntĭātĭo (
Headword (normalized):
prōnuntĭātĭo (
Headword (normalized/stripped):
pronuntiatio (
Intro Text:
prōnuntĭātĭo (prōnunc-), ōnis, f. id.. A public declaration, publication, proclamation: quā pronuntiatione factā, Caes. B. C. 2, 25 fin.—Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.— Expression, speech: cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur, Val. Max. 7, 4, 1: certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet, Dig. 45, 1, 74.— In partic. In rhet., delivery, action, manner, Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: bona, id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.— In logic, a proposition: quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit? Cic. Fat. 11, 26.— Transf., a single articulate sound: elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes, Prisc. 539 P.
IDX:
38873
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n38838
Key:
pronuntiatio

Senses and Citations (From Data)

Citations (From Models)

No citations.

Data

{
  "content": "prōnuntĭātĭo (prōnunc-), ōnis, f. id..  A public declaration, publication, proclamation: quā pronuntiatione factā, Caes. B. C. 2, 25 fin.—Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.— Expression, speech: cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur, Val. Max. 7, 4, 1: certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet, Dig. 45, 1, 74.— In partic.  In rhet., delivery, action, manner, Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: bona, id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.— In logic, a proposition: quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit? Cic. Fat. 11, 26.— Transf., a single articulate sound: elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes, Prisc. 539 P.\n",
  "key": "pronuntiatio",
  "type": "main"
}