ăro
ăro, āvi, ātum, 1, v. a. cf. ἀρόω = to plough, to till; ἄροτρον = aratrum; ἄροτος, ἄρουρα = arvum, = Welsh ar; ἀροτήρ = arator; armentum; Goth. arjan = to plough; O. H. Germ. aran = to ear, to plough, to till. Lit. Absol.: arare mavelim quam sic amare, Plaut. Merc. 2, 3, 21: in fundo Fodere aut arare, Ter. Heaut. 1, 1, 17: si quidem L. Quinctio Cincinnato aranti nuntiatum est etc., Cic. Sen. 16, 56: bene et tempestive arare, Cato, R. R. 61, 1; Plin. 18, 19, 49, § 174: bos est enectus arando, Hor. Ep. 1, 7, 87: die septimo cessabis arare et metere, Vulg. Exod. 34, 21; ib. Luc. 17, 7; ib. 1 Cor. 9, 10.— With acc.: arare terram, Varr. R. R. 1, 2, 16; Ov. F. 1, 703; cf. Col. 2, 4; Pall. 2, 3, 2: ager non semel aratus, sed novatus et iteratus, Cic. de Or. 2, 30, 131: cum terra araretur et sulcus altius esset impressus, id. Div. 2, 23, 50: vallem arari, Vulg. Deut. 21, 4: campum arare, Ov. Tr. 3, 328: olivetum, Col. 5, 9: Capuam, Verg. G. 2, 244: Campaniam, Prop. 4, 4, 5 et saep.— Trop Of a ship, to plough: aequor. Ov. Tr. 1, 2, 76; so id. Am. 2, 10, 33 Heins.; Verg. A. 2, 780; 3, 495: aquas, Ov. Tr. 3, 12, 36 (cf.: sulcare aquas, id. M. 4, 707).— Of age, to draw furrows over the body, i. e. to wrinkle: jam venient rugae, quae tibi corpus arent, Ov. A. A. 2, 118.— In mal. part.: fundum alienum, Plaut. As. 5, 2, 24; so id. Truc. 1, 2, 48 al.— Prov.: arare litus, for to bestow useless labor: non profecturis litora bobus aras, Ov. H. 5, 116; so id. Tr. 5, 4, 48; cf. Juv. 7, 49.— In a more extended sense. To cultivate land, and absol. to pursue agriculture, to live by husbandry (cf. agricola and arator): quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, i. e. in agriculturā, navigatione, etc., omnia ex virtute animi pendent, Sall. C. 2, 7 Corte' arat Falerni mille fundi jugera, Hor. Epod. 4, 13: cives Romani, qui arant in Siciliā, Cic. Verr. 2, 3, 5.— To gain by agriculture, to acquire by tillage: decem medimna ex jugero arare, Cic. Verr. 2, 3, 47 (where, Zumpt, from conjecture, has received exarare into the text; so B. and K.).
No short def.
Headword (normalized):
ăro
Headword (normalized/stripped):
aro
Intro Text:
ăro, āvi, ātum, 1, v. a. cf. ἀρόω = to plough, to till; ἄροτρον = aratrum; ἄροτος, ἄρουρα = arvum, = Welsh ar; ἀροτήρ = arator; armentum; Goth. arjan = to plough; O. H. Germ. aran = to ear, to plough, to till. Lit. Absol.: arare mavelim quam sic amare, Plaut. Merc. 2, 3, 21: in fundo Fodere aut arare, Ter. Heaut. 1, 1, 17: si quidem L. Quinctio Cincinnato aranti nuntiatum est etc., Cic. Sen. 16, 56: bene et tempestive arare, Cato, R. R. 61, 1; Plin. 18, 19, 49, § 174: bos est enectus arando, Hor. Ep. 1, 7, 87: die septimo cessabis arare et metere, Vulg. Exod. 34, 21; ib. Luc. 17, 7; ib. 1 Cor. 9, 10.— With acc.: arare terram, Varr. R. R. 1, 2, 16; Ov. F. 1, 703; cf. Col. 2, 4; Pall. 2, 3, 2: ager non semel aratus, sed novatus et iteratus, Cic. de Or. 2, 30, 131: cum terra araretur et sulcus altius esset impressus, id. Div. 2, 23, 50: vallem arari, Vulg. Deut. 21, 4: campum arare, Ov. Tr. 3, 328: olivetum, Col. 5, 9: Capuam, Verg. G. 2, 244: Campaniam, Prop. 4, 4, 5 et saep.— Trop Of a ship, to plough: aequor. Ov. Tr. 1, 2, 76; so id. Am. 2, 10, 33 Heins.; Verg. A. 2, 780; 3, 495: aquas, Ov. Tr. 3, 12, 36 (cf.: sulcare aquas, id. M. 4, 707).— Of age, to draw furrows over the body, i. e. to wrinkle: jam venient rugae, quae tibi corpus arent, Ov. A. A. 2, 118.— In mal. part.: fundum alienum, Plaut. As. 5, 2, 24; so id. Truc. 1, 2, 48 al.— Prov.: arare litus, for to bestow useless labor: non profecturis litora bobus aras, Ov. H. 5, 116; so id. Tr. 5, 4, 48; cf. Juv. 7, 49.— In a more extended sense. To cultivate land, and absol. to pursue agriculture, to live by husbandry (cf. agricola and arator): quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, i. e. in agriculturā, navigatione, etc., omnia ex virtute animi pendent, Sall. C. 2, 7 Corte' arat Falerni mille fundi jugera, Hor. Epod. 4, 13: cives Romani, qui arant in Siciliā, Cic. Verr. 2, 3, 5.— To gain by agriculture, to acquire by tillage: decem medimna ex jugero arare, Cic. Verr. 2, 3, 47 (where, Zumpt, from conjecture, has received exarare into the text; so B. and K.).
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n3715
No citations.
{
"content": "ăro, āvi, ātum, 1, v. a. cf. ἀρόω = to plough, to till; ἄροτρον = aratrum; ἄροτος, ἄρουρα = arvum, = Welsh ar; ἀροτήρ = arator; armentum; Goth. arjan = to plough; O. H. Germ. aran = to ear, to plough, to till. Lit. Absol.: arare mavelim quam sic amare, Plaut. Merc. 2, 3, 21: in fundo Fodere aut arare, Ter. Heaut. 1, 1, 17: si quidem L. Quinctio Cincinnato aranti nuntiatum est etc., Cic. Sen. 16, 56: bene et tempestive arare, Cato, R. R. 61, 1; Plin. 18, 19, 49, § 174: bos est enectus arando, Hor. Ep. 1, 7, 87: die septimo cessabis arare et metere, Vulg. Exod. 34, 21; ib. Luc. 17, 7; ib. 1 Cor. 9, 10.— With acc.: arare terram, Varr. R. R. 1, 2, 16; Ov. F. 1, 703; cf. Col. 2, 4; Pall. 2, 3, 2: ager non semel aratus, sed novatus et iteratus, Cic. de Or. 2, 30, 131: cum terra araretur et sulcus altius esset impressus, id. Div. 2, 23, 50: vallem arari, Vulg. Deut. 21, 4: campum arare, Ov. Tr. 3, 328: olivetum, Col. 5, 9: Capuam, Verg. G. 2, 244: Campaniam, Prop. 4, 4, 5 et saep.— Trop Of a ship, to plough: aequor. Ov. Tr. 1, 2, 76; so id. Am. 2, 10, 33 Heins.; Verg. A. 2, 780; 3, 495: aquas, Ov. Tr. 3, 12, 36 (cf.: sulcare aquas, id. M. 4, 707).— Of age, to draw furrows over the body, i. e. to wrinkle: jam venient rugae, quae tibi corpus arent, Ov. A. A. 2, 118.— In mal. part.: fundum alienum, Plaut. As. 5, 2, 24; so id. Truc. 1, 2, 48 al.— Prov.: arare litus, for to bestow useless labor: non profecturis litora bobus aras, Ov. H. 5, 116; so id. Tr. 5, 4, 48; cf. Juv. 7, 49.— In a more extended sense. To cultivate land, and absol. to pursue agriculture, to live by husbandry (cf. agricola and arator): quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, i. e. in agriculturā, navigatione, etc., omnia ex virtute animi pendent, Sall. C. 2, 7 Corte' arat Falerni mille fundi jugera, Hor. Epod. 4, 13: cives Romani, qui arant in Siciliā, Cic. Verr. 2, 3, 5.— To gain by agriculture, to acquire by tillage: decem medimna ex jugero arare, Cic. Verr. 2, 3, 47 (where, Zumpt, from conjecture, has received exarare into the text; so B. and K.).\n",
"key": "aro",
"type": "main"
}