ordĭnātim
ordĭnātim, adv. ordinatus, in order or succession; in good order. Lit.: honores ordinatim petere in re publicā, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3: ille iit passim, ego ordinatim, in good order, with unbroken ranks, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2.— Transf., regularly, properly: musculus ordinatim structus, Caes. B. C. 2, 10, 5.
No short def.
Headword (normalized):
ordĭnātim
Headword (normalized/stripped):
ordinatim
Intro Text:
ordĭnātim, adv. ordinatus, in order or succession; in good order. Lit.: honores ordinatim petere in re publicā, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3: ille iit passim, ego ordinatim, in good order, with unbroken ranks, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2.— Transf., regularly, properly: musculus ordinatim structus, Caes. B. C. 2, 10, 5.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n32938
No citations.
{
"content": "ordĭnātim, adv. ordinatus, in order or succession; in good order. Lit.: honores ordinatim petere in re publicā, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3: ille iit passim, ego ordinatim, in good order, with unbroken ranks, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2.— Transf., regularly, properly: musculus ordinatim structus, Caes. B. C. 2, 10, 5.\n",
"key": "ordinatim",
"type": "main"
}