occĭdo
occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. obcado, to fall down, fall. Lit. In gen. (rare): et alia Signa de caelo ad terram occidunt, Plaut. Rud. prol. 8: ut alii super alios occiderent, Liv. 21, 35: arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent, id. 23, 24.— In partic. Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24: soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda, Cat. 5, 4: Capra, Aquila, Canicula, Col. 11, 2, 94: occasura pars caeli, i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so, ante solem obcasum, before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41: donec lux occidat, Juv. 13, 158.—Fig.: non occidet ultra sol tuus, Vulg. Isa. 60, 20.— Pregn., to fall, perish, die (class.; syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur, Cic. N. D. 2, 9, 23: in bello, id. Fam. 9, 5, 2: Eudemus proelians ad Syracusas occidit, id. Div. 1, 25, 53: sperans hostium saevitiā facile eum occasurum, Sall. J. 7, 2: occiderit ferro Priamus? Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659: minimo vulnere, Ov. M. 6, 265.— Transf., to perish, be ruined, lost, etc. Of persons: sin plane occidimus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26: nulla sum, nulla sum: tota tota occidi, Plaut. Cas. 3, 5, 1: occidimus funditus, Verg. A. 11, 413.— Of things: non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes, I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72: occidit spes nostra, is gone, id. Most. 2, 1, 2: lumen (oculorum), Lucr. 3, 414: dolus, Plaut. Truc. 2, 5, 6: causa, Lucr. 2, 790: rem publicam occidere, Cic. Dom. 30, 96: vita, id. Tusc. 1, 45, 109: occidit ornatus (mundi), perishes, id. Ac. 2, 38, 119: vestra beneficia occasura esse, id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.): ab oriente ad occidentem, Cic. N. D. 2, 66, 164: vel occidentis usque ad ultimum sinum, Hor. Epod. 1, 13: cui se oriens occidensque submiserat, Plin. 7, 30, 31, § 112: validissima in se civium arma viribus occidentis coepta, Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
No short def.
Headword (normalized):
occĭdo
Headword (normalized/stripped):
occido
Intro Text:
occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. obcado, to fall down, fall. Lit. In gen. (rare): et alia Signa de caelo ad terram occidunt, Plaut. Rud. prol. 8: ut alii super alios occiderent, Liv. 21, 35: arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent, id. 23, 24.— In partic. Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24: soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda, Cat. 5, 4: Capra, Aquila, Canicula, Col. 11, 2, 94: occasura pars caeli, i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so, ante solem obcasum, before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41: donec lux occidat, Juv. 13, 158.—Fig.: non occidet ultra sol tuus, Vulg. Isa. 60, 20.— Pregn., to fall, perish, die (class.; syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur, Cic. N. D. 2, 9, 23: in bello, id. Fam. 9, 5, 2: Eudemus proelians ad Syracusas occidit, id. Div. 1, 25, 53: sperans hostium saevitiā facile eum occasurum, Sall. J. 7, 2: occiderit ferro Priamus? Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659: minimo vulnere, Ov. M. 6, 265.— Transf., to perish, be ruined, lost, etc. Of persons: sin plane occidimus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26: nulla sum, nulla sum: tota tota occidi, Plaut. Cas. 3, 5, 1: occidimus funditus, Verg. A. 11, 413.— Of things: non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes, I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72: occidit spes nostra, is gone, id. Most. 2, 1, 2: lumen (oculorum), Lucr. 3, 414: dolus, Plaut. Truc. 2, 5, 6: causa, Lucr. 2, 790: rem publicam occidere, Cic. Dom. 30, 96: vita, id. Tusc. 1, 45, 109: occidit ornatus (mundi), perishes, id. Ac. 2, 38, 119: vestra beneficia occasura esse, id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.): ab oriente ad occidentem, Cic. N. D. 2, 66, 164: vel occidentis usque ad ultimum sinum, Hor. Epod. 1, 13: cui se oriens occidensque submiserat, Plin. 7, 30, 31, § 112: validissima in se civium arma viribus occidentis coepta, Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n32089
No citations.
{
"content": "occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. obcado, to fall down, fall. Lit. In gen. (rare): et alia Signa de caelo ad terram occidunt, Plaut. Rud. prol. 8: ut alii super alios occiderent, Liv. 21, 35: arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent, id. 23, 24.— In partic. Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24: soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda, Cat. 5, 4: Capra, Aquila, Canicula, Col. 11, 2, 94: occasura pars caeli, i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so, ante solem obcasum, before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41: donec lux occidat, Juv. 13, 158.—Fig.: non occidet ultra sol tuus, Vulg. Isa. 60, 20.— Pregn., to fall, perish, die (class.; syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur, Cic. N. D. 2, 9, 23: in bello, id. Fam. 9, 5, 2: Eudemus proelians ad Syracusas occidit, id. Div. 1, 25, 53: sperans hostium saevitiā facile eum occasurum, Sall. J. 7, 2: occiderit ferro Priamus? Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659: minimo vulnere, Ov. M. 6, 265.— Transf., to perish, be ruined, lost, etc. Of persons: sin plane occidimus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26: nulla sum, nulla sum: tota tota occidi, Plaut. Cas. 3, 5, 1: occidimus funditus, Verg. A. 11, 413.— Of things: non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes, I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72: occidit spes nostra, is gone, id. Most. 2, 1, 2: lumen (oculorum), Lucr. 3, 414: dolus, Plaut. Truc. 2, 5, 6: causa, Lucr. 2, 790: rem publicam occidere, Cic. Dom. 30, 96: vita, id. Tusc. 1, 45, 109: occidit ornatus (mundi), perishes, id. Ac. 2, 38, 119: vestra beneficia occasura esse, id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.): ab oriente ad occidentem, Cic. N. D. 2, 66, 164: vel occidentis usque ad ultimum sinum, Hor. Epod. 1, 13: cui se oriens occidensque submiserat, Plin. 7, 30, 31, § 112: validissima in se civium arma viribus occidentis coepta, Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.\n",
"key": "occido2",
"type": "main"
}