View word page
ob-tempĕro (
ob-tempĕro (opt-), āvi, ātum, 1, v. a., to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.). With dat.: te audi, tibi obtempera, Cic. Fam. 2, 7, 2: alicui obtemperare et parere, id. Planc. 39, 94: imperio populi Romani, Caes. B. G. 4, 21: voluntati alicujus, id. B. C. 1, 35: auctoritati senatūs, id. ib. 1, 1; Cic. Imp. Pomp. 19, 56: rationi obtemperare debet gubernator, Varr. L. L. 9, § 6 Müll.: naturae, Suet. Tib. 59: qui obtemperet ipse sibi, et decretis suis pareat, who conforms to his own precepts, Cic. Tusc. 2, 4, 11: tibi deos certo scio obtemperaturos magis, they will regard you, Ter. Ad. 4, 5, 70.— With ad: ad id, quod ex verbis intellegi possit, obtemperare, Cic. Caecin. 18, 52.— With rel.-clause (perh. only in Plaut.): non ego illi obtempero quod loquitur, do not mind what he says, Plaut. Am. 1, 1, 293: quae dico, id. Most. 2, 2, 89. — Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: si mihi esset obtemperatum, Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter, adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. στεφ. 2, 112.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
ob-tempĕro (
Headword (normalized):
ob-tempĕro (
Headword (normalized/stripped):
ob-tempero (
Intro Text:
ob-tempĕro (opt-), āvi, ātum, 1, v. a., to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.). With dat.: te audi, tibi obtempera, Cic. Fam. 2, 7, 2: alicui obtemperare et parere, id. Planc. 39, 94: imperio populi Romani, Caes. B. G. 4, 21: voluntati alicujus, id. B. C. 1, 35: auctoritati senatūs, id. ib. 1, 1; Cic. Imp. Pomp. 19, 56: rationi obtemperare debet gubernator, Varr. L. L. 9, § 6 Müll.: naturae, Suet. Tib. 59: qui obtemperet ipse sibi, et decretis suis pareat, who conforms to his own precepts, Cic. Tusc. 2, 4, 11: tibi deos certo scio obtemperaturos magis, they will regard you, Ter. Ad. 4, 5, 70.— With ad: ad id, quod ex verbis intellegi possit, obtemperare, Cic. Caecin. 18, 52.— With rel.-clause (perh. only in Plaut.): non ego illi obtempero quod loquitur, do not mind what he says, Plaut. Am. 1, 1, 293: quae dico, id. Most. 2, 2, 89. — Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: si mihi esset obtemperatum, Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter, adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. στεφ. 2, 112.
IDX:
31978
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n31952
Key:
obtempero

Senses and Citations (From Data)

Citations (From Models)

No citations.

Data

{
  "content": "ob-tempĕro (opt-), āvi, ātum, 1, v. a., to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.).  With dat.: te audi, tibi obtempera, Cic. Fam. 2, 7, 2: alicui obtemperare et parere, id. Planc. 39, 94: imperio populi Romani, Caes. B. G. 4, 21: voluntati alicujus, id. B. C. 1, 35: auctoritati senatūs, id. ib. 1, 1; Cic. Imp. Pomp. 19, 56: rationi obtemperare debet gubernator, Varr. L. L. 9, § 6 Müll.: naturae, Suet. Tib. 59: qui obtemperet ipse sibi, et decretis suis pareat, who conforms to his own precepts, Cic. Tusc. 2, 4, 11: tibi deos certo scio obtemperaturos magis, they will regard you, Ter. Ad. 4, 5, 70.— With ad: ad id, quod ex verbis intellegi possit, obtemperare, Cic. Caecin. 18, 52.— With rel.-clause (perh. only in Plaut.): non ego illi obtempero quod loquitur, do not mind what he says, Plaut. Am. 1, 1, 293: quae dico, id. Most. 2, 2, 89. — Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: si mihi esset obtemperatum, Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter, adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. στεφ. 2, 112.\n",
  "key": "obtempero",
  "type": "main"
}