nōtōrĭus
nōtōrĭus, a, um, adj. notor, pointing out, making known (post-class.); only subst. nōtōrĭa, ae, f. A notice, advice, intelligence, news: quod notoriā tuā intimāsti, Gall. ap. Treb. Claud. 17: qui falsam de me notoriam pertulerat, information, indictment, App. M. 7, p. 189, 10 Oud., for notorium (v. infra).— Notoria, ἀναφορά, Gloss.; cf.: μήνυσις, notoria, indicium, Gloss.— nōtōrĭum, ii, n., an information, indictment: nuntiatores, qui per notoria indicia produnt, notoriis suis assistere jubentur, Dig. 48, 16, 6; Symm. 10, 4.