nŏtātĭo, ōnis, f. noto, a marking, noting. In gen.: tabellarum, i. e. the marking of the voting-tablets with wax of different colors, Cic. Clu. 47, 130.— In partic. The inflicting of disgrace by the nota censoria; v. nota, II. B. 2.: ad notationes auctoritatemque censoriam, Cic. Clu. 46, 128.— A designation, choice: delectus et notatio judicum, Cic. Phil. 5, 5, 13.— A noticing, observing, observation: notatio naturae et animadversio peperit artem, Cic. Or. 55, 183: quae notatione et laude digna sint, id. Brut. 17, 65: notatio temporum, chronology, id. ib. 19, 74.— The designating of the meaning and derivation of a word, etymology: tum notatio, cum ex vi verbi argumentum aliquid elicitur, Cic. Top. 2, 10; cf.: multa etiam ex notatione sumuntur. Ea est autem, cum ex vi nominis argumentum elicitur: quam Graeci ἐτυμολογίαν vocant, id est verbum e verbo, veriloquium, id. ib. 8, 35; cf. Quint. 1, 6, 28.— The use of letters to denote entire words, a species of short-hand: ad quas notationes publicas accessit, etc., Val. Prob. de Jur. Not. Signif. 1.— Rhet. t. t., a describing, depicting, characterizing: notatio est cum alicujus natura certis describitur signis, quae sicuti notae quaedam naturae sunt attributae, Auct. Her. 4, 50, 63.