mĕrācus
mĕrācus, a, um, adj. merus, pure, unmixed, esp. of wine (class.). Lit.: vinum meracius, Cic. N. D. 3, 31, 78: uva, Prop. 2, 24 (3, 31), 27.— Transf., of other things: helleborum, Hor. Ep. 2, 2, 137; cf. Pers. 4, 16.— Trop.: libertas, Cic. Rep. 1, 43, 66: meracissimus scientiae fons, Sid. Ep. 3, 10.—Hence, adv.: mĕrācē, purely, without mixture (post-Aug.): minus, sed meracius bibere, Cels. 1, 3: rubere, Sol. 33, 18.—Transf.: purius, meracius amare, Sid. Ep. 4, 1.