mendum
mendum, i, n. Sanscr. manāk, a little; mindā, a defect; cf.: mancus, mendicus, a fault, error, blunder in writing (class.). Lit.: quod mendum ista litura correxit? Cic. Verr. 2, 2, 42, § 104: librariorum, id. Att. 13, 23, 2.— Trop.: Idus Martiae magnum mendum continent, mistake, error, Cic Att. 14, 22, 2.— A blemish, defect, in the face, etc.: rara tamen mendo facies caret, Ov. A. A. 3, 261.