mandūcus
mandūcus, i, m. 1. manduco, a glutton (ante-class.). Lit., Pompon. ap. Non. 17, 15.— Transf., a ludicrous masked figure representing a person chewing, used in processions and in comedies to excite merriment: manduci effigies in pompa antiquorum inter ceteras ridiculas formidolosasque ire solebat magnis malis ac late dehiscens et ingentem dentibus sonitum faciens, de qua Plautus (Rud. 2, 6, 51), etc., Paul. ex Fest. p. 128 Müll.; cf. Varr. L. L. 7, § 95; and E. Munk. de Fab. Atell. p. 39 sq.
No short def.
Headword (normalized):
mandūcus
Headword (normalized/stripped):
manducus
Intro Text:
mandūcus, i, m. 1. manduco, a glutton (ante-class.). Lit., Pompon. ap. Non. 17, 15.— Transf., a ludicrous masked figure representing a person chewing, used in processions and in comedies to excite merriment: manduci effigies in pompa antiquorum inter ceteras ridiculas formidolosasque ire solebat magnis malis ac late dehiscens et ingentem dentibus sonitum faciens, de qua Plautus (Rud. 2, 6, 51), etc., Paul. ex Fest. p. 128 Müll.; cf. Varr. L. L. 7, § 95; and E. Munk. de Fab. Atell. p. 39 sq.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n27854
No citations.
{
"content": "mandūcus, i, m. 1. manduco, a glutton (ante-class.). Lit., Pompon. ap. Non. 17, 15.— Transf., a ludicrous masked figure representing a person chewing, used in processions and in comedies to excite merriment: manduci effigies in pompa antiquorum inter ceteras ridiculas formidolosasque ire solebat magnis malis ac late dehiscens et ingentem dentibus sonitum faciens, de qua Plautus (Rud. 2, 6, 51), etc., Paul. ex Fest. p. 128 Müll.; cf. Varr. L. L. 7, § 95; and E. Munk. de Fab. Atell. p. 39 sq.\n",
"key": "manducus",
"type": "main"
}