măcŭlo
            
          
          măcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. 1. macula, to make spotted, to spot, speckle, variegate.  Lit.  In gen. (only poet.), to stain, tinge, dye: telas maculare ostro, Val. Fl. 4, 368: et multo maculatum murice tigrim, id. 6, 704.— In partic., to spot, stain, defile, pollute: maculari corpus maculis luridis, Plaut. Capt. 3, 4, 63: solum sanguine, Cat. 63, 7; cf.: terram tabo, Verg. A. 3, 29: dextra maculata cruore, Ov. de Nuce, 157.— Trop. (acc. to I. B.), to defile, dishonor, disgrace, etc. (freq. in Cic.): rex ille optimi regis caede maculatus, Cic. Rep. 2, 25, 46; cf.: partus suos parricidio, Liv. 1, 13: nemora nefario stupro, Cic. Mil. 31, 85: Catonis splendorem, id. Sest. 28, 60: tuum maculavi crimine nomen, Verg. A. 10, 851: inde metus maculat poenarum praemia vitae, spoils, Lucr. 5, 1151: obsoleta quoque (verba) et maculantia ex sordidiore vulgi usu ponit, Gell. 16, 7, 4.—Hence, măcŭ-lātim, adv., in a spotted or mottled fashion (late Lat.), Aug. Gen. ad Lit. 5, 10.
          
         
        No short def.
        
        
          
          
            Headword (normalized):
            măcŭlo
           
          
            Headword (normalized/stripped):
            maculo
           
          
            Intro Text:
            măcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. 1. macula, to make spotted, to spot, speckle, variegate.  Lit.  In gen. (only poet.), to stain, tinge, dye: telas maculare ostro, Val. Fl. 4, 368: et multo maculatum murice tigrim, id. 6, 704.— In partic., to spot, stain, defile, pollute: maculari corpus maculis luridis, Plaut. Capt. 3, 4, 63: solum sanguine, Cat. 63, 7; cf.: terram tabo, Verg. A. 3, 29: dextra maculata cruore, Ov. de Nuce, 157.— Trop. (acc. to I. B.), to defile, dishonor, disgrace, etc. (freq. in Cic.): rex ille optimi regis caede maculatus, Cic. Rep. 2, 25, 46; cf.: partus suos parricidio, Liv. 1, 13: nemora nefario stupro, Cic. Mil. 31, 85: Catonis splendorem, id. Sest. 28, 60: tuum maculavi crimine nomen, Verg. A. 10, 851: inde metus maculat poenarum praemia vitae, spoils, Lucr. 5, 1151: obsoleta quoque (verba) et maculantia ex sordidiore vulgi usu ponit, Gell. 16, 7, 4.—Hence, măcŭ-lātim, adv., in a spotted or mottled fashion (late Lat.), Aug. Gen. ad Lit. 5, 10.
           
          
          
            URN:
            
              urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n27522
            
           
          
         
        No citations.
        
        
          {
  "content": "măcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. 1. macula, to make spotted, to spot, speckle, variegate.  Lit.  In gen. (only poet.), to stain, tinge, dye: telas maculare ostro, Val. Fl. 4, 368: et multo maculatum murice tigrim, id. 6, 704.— In partic., to spot, stain, defile, pollute: maculari corpus maculis luridis, Plaut. Capt. 3, 4, 63: solum sanguine, Cat. 63, 7; cf.: terram tabo, Verg. A. 3, 29: dextra maculata cruore, Ov. de Nuce, 157.— Trop. (acc. to I. B.), to defile, dishonor, disgrace, etc. (freq. in Cic.): rex ille optimi regis caede maculatus, Cic. Rep. 2, 25, 46; cf.: partus suos parricidio, Liv. 1, 13: nemora nefario stupro, Cic. Mil. 31, 85: Catonis splendorem, id. Sest. 28, 60: tuum maculavi crimine nomen, Verg. A. 10, 851: inde metus maculat poenarum praemia vitae, spoils, Lucr. 5, 1151: obsoleta quoque (verba) et maculantia ex sordidiore vulgi usu ponit, Gell. 16, 7, 4.—Hence, măcŭ-lātim, adv., in a spotted or mottled fashion (late Lat.), Aug. Gen. ad Lit. 5, 10.\n",
  "key": "maculo",
  "type": "main"
}