lēnōcĭnĭum, ĭi, n. leno, the trade of a pander, pimping, pandering. Lit.: ait praetor: Qui lenocinium fecerit. Lenocinium facit, qui quaestuaria mancipia habet. Sed et qui in liberis hunc quaestum exercet, in eadem causa est, etc., Dig. 3, 2, 4: quid? ego lenocinium facio? Plaut. Ep. 4, 2, 11: uxori meae Mihique objectent lenocinium facere, id. Merc. 2, 3, 76: profiteri, to profess to be a bawd, Suet. Tib. 35: praebere uxori, to be a pander to, Dig. 24, 3, 47: eum qui in adulterio deprehensam uxorem non statim dimiserit, reum lenocinii postulari placuit, Paul. Sent. 2, 26, 8; Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 12, 4.— Transf. An allurement, enticement, Cic. Mur. 35, 74: cupiditatum, id. Sest. 66, 138.— Excessive or artificial ornament, finery or nicety in dress: corporum lenocinia, Cic. N. D. 2, 58, 146: omnis lenocinii negligens, Suet. Aug. 79: lenocinium est muneris antecedens metus, adds a charm to the benefit, Sen. Ben. 1, 11, 3; cf.: in lenocinio commendationis dolor est, Plin. 35, 11, 40, § 145.— In partic., of speech, meretricious or nament or allurement (postAug.), Tac. H. 1, 18: nos quibus sordent omnia, quae natura dictavit: qui non ornamenta quaerimus, sed lenocinia, Quint. 8 prooem. § 8; cf. id. 12, 1, 30: caret lenociniis expositio, id. 4, 2, 118; Suet. Calig. 38.