lautĭa (in Plutarch
lautĭa (in Plutarch λαύτεια, Quaest. Rom. 45; old form: dautia quae lautia dicimus et dantur legatis hospitii gratia, Paul. ex Fest. p. 68 Müll.), ōrum, n. lautus, v. lavo fin., the entertainment furnished in Rome to foreign ambassadors or distinguished guests at the expense of the state. Lit.: locus inde lautiaque legatis praeberi jussa, Liv. 28, 39, 19; 30, 17, 14; 33, 24, 5; 35, 23, 11; 42, 6, 11; 42, 19, 6.— Transf. (post-class.), App. M. 9, p. 221, 39: equum illum hospitium, ac loca lautia mihi praebiturum, id. ib. 3, p. 140, 33; Sid. Ep. 8, 12 fin.; Serv. Verg. A. 8, 361.