Scaife ATLAS

Back to dictionaries

Lewis and Short Latin Dictionary

Lambrus
lāmella
lāmellŭla
lāmenta
lāmentābĭlis
lāmentārĭus
lāmentātĭo
lāmentātor
lāmentātrix
lāmento
lāmentor
lāmentum
lămĭa
Lămĭa
Lămĭa
lāmĭna or
lāmĭum
lamna
lamnŭla
lampābĭlis
lampăda
View word page
lāmentor
lāmentor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [lamentum], to wail, moan, weep, lament (class.). Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: quod nunc lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: praeter ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): Thetis quoque lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.— Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.— Pass. (poet. and late Lat.; cf. lamento).—Part. perf. in pass. signif. (poet.), wept over, bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.— Impers. pass.: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
lāmentor
Headword (normalized):
lāmentor
Headword (normalized/stripped):
lamentor
IDX:
25728
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n25710
Key:
lamentor

Data

{'content': 'lāmentor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [lamentum], to wail, moan, weep, lament (class.). Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: quod nunc lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: praeter ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): Thetis quoque lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.— Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.— Pass. (poet. and late Lat.; cf. lamento).—Part. perf. in pass. signif. (poet.), wept over, bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.— Impers. pass.: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.\n', 'key': 'lamentor', 'type': 'main'}