irrētĭo (inr-), īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. 1. in-rete, to catch in a net, to ensnare, entangle (syn.: illaqueo, implico; class.). Lit.: quid ad illum, qui te captare vult, utrum tacentem irretiat te, an loquentem? Cic. Ac. 2, 29, 94: solum pluribus radicibus impeditum, et quasi irretitum, Col. 3, 11, 2. — Transf., to embarrass, hinder (late Lat.): festinandi studio aliis irretientibus alios, Amm. 19, 8, 3.— Trop., to catch, entangle, ensnare: si laqueis, manicis, pedicis mens irretita est, Lucil. ap. Non. 350, 25: se erratis, Cic. Tusc. 5, 21, 62: aliquem corruptelarum illecebris, id. Cat. 1, 6, 13: homines judiciis iniquissimis, id. Vatin. 5, 12: cantiunculis irretitus, id. Fin. 5, 18, 49: Stoici disputationum suarum atque interrogationum laqueis te irretitum tenerent, id. de Or. 1, 10: loquacitas interrogationibus irretita, id. Vatin. 1, 2: aliquem sermonibus, Vulg. Isa. 8, 15: calumniis, Amm. 15, 5, 32.