in-sĭmŭlo
in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo). With acc. of person: si non facit tu male facis, quae insontem insimules, Plaut. Men. 5, 2, 55: hic tu me etiam insimulas, Cic. Fam. 7, 13, 1: non possum quemquam insimulare falso, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107: hic tu me etiam insimulas, id. Fam. 7, 13, 1: (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit, Vell. 2, 60, 3: criminibus falsis insimulasse virum, Ov. H. 6, 21.— With acc. of person and gen. of the charge: Amphitruo uxorem insimulat probri, Plaut. Am. 1, 2, 15: se peccati, quod, etc., Cic. Tusc. 3, 27, 64: Verrem avaritiae, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128: Vercingetorix proditionis insimulatus, Caes. B. G. 7, 20: proditionis insimulari, Liv. 44, 16: erum insimulabis avaritiae, Ter. Phorm. 2, 3, 12: repetundarum insimulari, Quint. 4, 2, 15 Halm.— With acc. and inf.: queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere, Cic. Ac. 2, 10, 32: insimulant hominem fraudandi causa discessisse, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 59: et quod illum durum insimulat, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles, Amm. 14, 5, 3: Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse, Just. 5, 1, 1.— With two acc.: mirum'st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: quod illum insimulat durum, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30.— With acc. of the charge alone: non istuc quod tu insimulas, Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): istuc facinus, quod tu insimulas, id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: id quod ego injuratus insimulo, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153: aperta, id. Clu. 64, 180; cf.: neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset, Liv. 29, 20, 4. — With abl. of manner: fateri facinus insimulati falso crimine senatus, Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).
No short def.
Headword (normalized):
in-sĭmŭlo
Headword (normalized/stripped):
in-simulo
Intro Text:
in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo). With acc. of person: si non facit tu male facis, quae insontem insimules, Plaut. Men. 5, 2, 55: hic tu me etiam insimulas, Cic. Fam. 7, 13, 1: non possum quemquam insimulare falso, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107: hic tu me etiam insimulas, id. Fam. 7, 13, 1: (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit, Vell. 2, 60, 3: criminibus falsis insimulasse virum, Ov. H. 6, 21.— With acc. of person and gen. of the charge: Amphitruo uxorem insimulat probri, Plaut. Am. 1, 2, 15: se peccati, quod, etc., Cic. Tusc. 3, 27, 64: Verrem avaritiae, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128: Vercingetorix proditionis insimulatus, Caes. B. G. 7, 20: proditionis insimulari, Liv. 44, 16: erum insimulabis avaritiae, Ter. Phorm. 2, 3, 12: repetundarum insimulari, Quint. 4, 2, 15 Halm.— With acc. and inf.: queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere, Cic. Ac. 2, 10, 32: insimulant hominem fraudandi causa discessisse, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 59: et quod illum durum insimulat, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles, Amm. 14, 5, 3: Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse, Just. 5, 1, 1.— With two acc.: mirum'st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: quod illum insimulat durum, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30.— With acc. of the charge alone: non istuc quod tu insimulas, Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): istuc facinus, quod tu insimulas, id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: id quod ego injuratus insimulo, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153: aperta, id. Clu. 64, 180; cf.: neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset, Liv. 29, 20, 4. — With abl. of manner: fateri facinus insimulati falso crimine senatus, Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n23858
No citations.
{
"content": "in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo). With acc. of person: si non facit tu male facis, quae insontem insimules, Plaut. Men. 5, 2, 55: hic tu me etiam insimulas, Cic. Fam. 7, 13, 1: non possum quemquam insimulare falso, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107: hic tu me etiam insimulas, id. Fam. 7, 13, 1: (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit, Vell. 2, 60, 3: criminibus falsis insimulasse virum, Ov. H. 6, 21.— With acc. of person and gen. of the charge: Amphitruo uxorem insimulat probri, Plaut. Am. 1, 2, 15: se peccati, quod, etc., Cic. Tusc. 3, 27, 64: Verrem avaritiae, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128: Vercingetorix proditionis insimulatus, Caes. B. G. 7, 20: proditionis insimulari, Liv. 44, 16: erum insimulabis avaritiae, Ter. Phorm. 2, 3, 12: repetundarum insimulari, Quint. 4, 2, 15 Halm.— With acc. and inf.: queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere, Cic. Ac. 2, 10, 32: insimulant hominem fraudandi causa discessisse, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 59: et quod illum durum insimulat, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles, Amm. 14, 5, 3: Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse, Just. 5, 1, 1.— With two acc.: mirum'st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: quod illum insimulat durum, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30.— With acc. of the charge alone: non istuc quod tu insimulas, Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): istuc facinus, quod tu insimulas, id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: id quod ego injuratus insimulo, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153: aperta, id. Clu. 64, 180; cf.: neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset, Liv. 29, 20, 4. — With abl. of manner: fateri facinus insimulati falso crimine senatus, Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).\n",
"key": "insimulo",
"type": "main"
}