infĭtĭae (
infĭtĭae (infĭcĭae), ārum, f. 2. infateor, denial; only in the acc. in connection with ire, and very rarely without a negative, except in ante-class. Lat.: infitias ire, to deny (not in Cic. or Cæs.); constr. with acc. and inf., aliquid or absol.: quī lubet ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 2, 3, 45: ille infitias ibit, Ter. Ad. 3, 2, 41: omnia infitias ire, Plaut. Cist. 4, 1, 9; so without a negative: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos, Liv. 10, 10, 8. — With a negative: ne infitias eat, Plaut. Truc. 4, 3, 76: quod nemo it infitias, Nep. Epam. 10, 4: neque infitias eo, quasdam esse, etc., Quint. 3, 7, 3: neque nego, neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, Liv. 6, 40, 4; id. 9, 9, 4; 31, 31, 9: nec eo infitias, quin, etc., Front. Aquaed. 72; Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5.— Esp., to defend an action at law: jurare debent non calumniae causa litem intendere, et non calumniae causa ad infitias ire, Dig. 10, 2, 44, § 4.
No short def.
Headword (normalized):
infĭtĭae (
Headword (normalized/stripped):
infitiae (
Intro Text:
infĭtĭae (infĭcĭae), ārum, f. 2. infateor, denial; only in the acc. in connection with ire, and very rarely without a negative, except in ante-class. Lat.: infitias ire, to deny (not in Cic. or Cæs.); constr. with acc. and inf., aliquid or absol.: quī lubet ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 2, 3, 45: ille infitias ibit, Ter. Ad. 3, 2, 41: omnia infitias ire, Plaut. Cist. 4, 1, 9; so without a negative: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos, Liv. 10, 10, 8. — With a negative: ne infitias eat, Plaut. Truc. 4, 3, 76: quod nemo it infitias, Nep. Epam. 10, 4: neque infitias eo, quasdam esse, etc., Quint. 3, 7, 3: neque nego, neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, Liv. 6, 40, 4; id. 9, 9, 4; 31, 31, 9: nec eo infitias, quin, etc., Front. Aquaed. 72; Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5.— Esp., to defend an action at law: jurare debent non calumniae causa litem intendere, et non calumniae causa ad infitias ire, Dig. 10, 2, 44, § 4.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n23223
No citations.
{
"content": "infĭtĭae (infĭcĭae), ārum, f. 2. infateor, denial; only in the acc. in connection with ire, and very rarely without a negative, except in ante-class. Lat.: infitias ire, to deny (not in Cic. or Cæs.); constr. with acc. and inf., aliquid or absol.: quī lubet ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 2, 3, 45: ille infitias ibit, Ter. Ad. 3, 2, 41: omnia infitias ire, Plaut. Cist. 4, 1, 9; so without a negative: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos, Liv. 10, 10, 8. — With a negative: ne infitias eat, Plaut. Truc. 4, 3, 76: quod nemo it infitias, Nep. Epam. 10, 4: neque infitias eo, quasdam esse, etc., Quint. 3, 7, 3: neque nego, neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, Liv. 6, 40, 4; id. 9, 9, 4; 31, 31, 9: nec eo infitias, quin, etc., Front. Aquaed. 72; Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5.— Esp., to defend an action at law: jurare debent non calumniae causa litem intendere, et non calumniae causa ad infitias ire, Dig. 10, 2, 44, § 4.\n",
"key": "infitiae",
"type": "main"
}