incrĕpĭto
            
          
          incrĕpĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. [id.].  To call or cry out to one (class.).  Encouragingly, to call upon, challenge (only in Verg.): tum Bitiae dedit increpitans, Verg. A. 1, 738.— Reprovingly, to chide, blame, rebuke: increpitare atque incusare Belgas, Caes. B. G. 2, 15, 5: irridere ex muro atque increpitare vocibus, id. ib. 2, 30, 3: verbis quoque increpitans, Liv. 1, 7, 2: hostis amare, quid increpitas, mortemque minaris? Verg. A. 10, 900: aestatem seram, id. G. 4, 138: ob invidiam tibi increpitarent, Prop. 2, 26, 15: aliquem segnitiae, to accuse, Sil. 9, 6; cf.: ignaviam alicui, to cast up to one, reproach one with, Val. Max. 3, 3, 2 fin.— Transf., to beat, strike (very rare): languentia pectora dextrā, Stat. Th. 10, 132.
          
         
        No short def.
        
        
          
          
            Headword (normalized):
            incrĕpĭto
           
          
            Headword (normalized/stripped):
            increpito
           
          
            Intro Text:
            incrĕpĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. [id.].  To call or cry out to one (class.).  Encouragingly, to call upon, challenge (only in Verg.): tum Bitiae dedit increpitans, Verg. A. 1, 738.— Reprovingly, to chide, blame, rebuke: increpitare atque incusare Belgas, Caes. B. G. 2, 15, 5: irridere ex muro atque increpitare vocibus, id. ib. 2, 30, 3: verbis quoque increpitans, Liv. 1, 7, 2: hostis amare, quid increpitas, mortemque minaris? Verg. A. 10, 900: aestatem seram, id. G. 4, 138: ob invidiam tibi increpitarent, Prop. 2, 26, 15: aliquem segnitiae, to accuse, Sil. 9, 6; cf.: ignaviam alicui, to cast up to one, reproach one with, Val. Max. 3, 3, 2 fin.— Transf., to beat, strike (very rare): languentia pectora dextrā, Stat. Th. 10, 132.
           
          
          
            URN:
            
              urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n22606
            
           
          
         
        No citations.
        
        
          {
  "content": "incrĕpĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. [id.].  To call or cry out to one (class.).  Encouragingly, to call upon, challenge (only in Verg.): tum Bitiae dedit increpitans, Verg. A. 1, 738.— Reprovingly, to chide, blame, rebuke: increpitare atque incusare Belgas, Caes. B. G. 2, 15, 5: irridere ex muro atque increpitare vocibus, id. ib. 2, 30, 3: verbis quoque increpitans, Liv. 1, 7, 2: hostis amare, quid increpitas, mortemque minaris? Verg. A. 10, 900: aestatem seram, id. G. 4, 138: ob invidiam tibi increpitarent, Prop. 2, 26, 15: aliquem segnitiae, to accuse, Sil. 9, 6; cf.: ignaviam alicui, to cast up to one, reproach one with, Val. Max. 3, 3, 2 fin.— Transf., to beat, strike (very rare): languentia pectora dextrā, Stat. Th. 10, 132.\n",
  "key": "increpito",
  "type": "main"
}