illātĭo (
illātĭo (inl-), ōnis, f. infero, a carrying or bringing in (post-class.). Lit. In gen.: mortui, i. e. burying, interment, Dig. 11, 7, 2, § 3 al.: FERRI, Inscr. ap. Marin. Fratr. Arv. 43.— In partic., an impost, duty: auctae, Cassiod. Var. 2, 16.— Trop. In gen.: stupri, i. e. a causing, committing, Paul. Sent. 5, 4, 1. — In partic., a logical inference, conclusion: vel illativum rogamentum. quod ex acceptionibus colligitur et infertur, App. Dogm. Plat. 3, pp. 34, 15.