hŏrĭor
hŏrĭor, hori, and hŏrĭtor, āri, v. dep. prim. forms of hortor, from the root ΟΡΩ, whence ὄρνυμι, ὁρμή, ὁρμάω, etc., to urge, incite, encourage: hortatur quod vulgo dicimus, veteres nonnulli horitur dixerunt, ut Ennius libro XVI. (29): prandere jubet horiturque. Idem in X. (28): horitatur induperator, Diom. p. 378 P. (Ann. v. 409 and 350 Vahl.).
No short def.
Headword (normalized):
hŏrĭor
Headword (normalized/stripped):
horior
Intro Text:
hŏrĭor, hori, and hŏrĭtor, āri, v. dep. prim. forms of hortor, from the root ΟΡΩ, whence ὄρνυμι, ὁρμή, ὁρμάω, etc., to urge, incite, encourage: hortatur quod vulgo dicimus, veteres nonnulli horitur dixerunt, ut Ennius libro XVI. (29): prandere jubet horiturque. Idem in X. (28): horitatur induperator, Diom. p. 378 P. (Ann. v. 409 and 350 Vahl.).
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n20934
No citations.
{
"content": "hŏrĭor, hori, and hŏrĭtor, āri, v. dep. prim. forms of hortor, from the root ΟΡΩ, whence ὄρνυμι, ὁρμή, ὁρμάω, etc., to urge, incite, encourage: hortatur quod vulgo dicimus, veteres nonnulli horitur dixerunt, ut Ennius libro XVI. (29): prandere jubet horiturque. Idem in X. (28): horitatur induperator, Diom. p. 378 P. (Ann. v. 409 and 350 Vahl.).\n",
"key": "horior",
"type": "main"
}