haesĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. [haereo], to stick fast, remain fixed in a place. Lit. (rare; not in Cic.): ut, si eam paludem Romani perrumpere conarentur, haesitantes premerent ex loco superiore, Caes. B. G. 7, 19, 2: ita in vadis haesitantis frumenti acervos sedisse illitos limo, Liv. 2, 5, 3; Lucr. 6, 334; 5, 697.— Prov.: haesitare in eodem luto, i. e. to be exposed to the same danger, Ter. Phorm. 5, 2, 15.— Trop. (opp. firmness), to be uncertain, hesitating. * In speech: linguā haesitantes, hesitating, stammering, Cic. de Or. 1, 25, 115.— In mind, to be uncertain, undecided, to be at a loss, to hesitate (so most freq.; cf.: cunctor, moror, tardo): dubitant, haesitant, revocant se interdum, Cic. Ac. 2, 17, 52: cum haesitaret, cum teneretur, quaesivi, etc., id. Cat. 2, 6, 13: in novis rebus haesitare, id. Ac. 2, 5, 15; cf.: Carbo ignarus legum, haesitans in majorum institutis, not well versed in, id. de Or. 1, 10, 40: num in eo, qui sint hi testes, haesitatis? id. Fragm. Or. p. Corn. 2, p. 453 Orell.: haesitavit ob eam causam, quod nesciret, id. de Or. 1, 51, 220; id. Fin. 2, 6, 18: itaque non haesitans respondebo, id. Ac. 1, 2, 4: ubi ad pecuniae mentionem ventum erat, haesitabat, Liv. 44, 25, 9: ut deliberare, non haesitare videamur, Quint. 10, 7, 22.—Impers. pass.: de mutando rei publicae statu haesitatum erat, Suet. Claud. 11.