grātĭfĭcor, ātus (act. collat. form gratificat, Cassiod. Var. 7, 6 init.: gratificavit, Vulg. Eph. 1, 6), 1, v. dep. n. and a. [gratus+ facio], to do a favor to a person, to oblige, gratify; also to do a thing as a favor, to make a present of, surrender, sacrifice a thing (class.; cf.: condono, largior): gratificatur mihi gestu accusator: inscientem Cn. Pompeium fecisse significat, Cic. Balb. 6, 14; cf.: quod Pompeio se gratificari putant, id. Fam. 1, 1, 4; Tac. A. 4, 19: ut sit ipsa libertas, in quo populo potestas honeste bonis gratificandi datur, Cic. Leg. 3, 18, 39; cf. id. Off. 2, 15, 52: de eo quod ipsis superat, aliis gratificari volunt, id. Fin. 5, 15, 42: deus nihil cuiquam tribuens, nihil gratificans omnino, id. N. D. 1, 44, 123; cf. id. Off. 1, 14, 42: cur tibi hoc non gratificer, nescio, id. Fam. 1, 10: ut praepararent suorum animos, ne quid pars altera gratificari pro Romanis posset, to prove complaisant to, Liv. 21, 9 fin. dub. (Weissenb. reads gratificari populo Romano; perh. the words pro Romanis are spurious): audax, impurus, populo gratificans et aliena et sua, Cic. Rep. 1, 44; cf. Plin. 34, 6, 11, § 25: potentiae paucorum decus atque libertatem suam gratificari, Sall. J. 3, 4; cf.: homo nimis in gratificando jure liber, L. Sisenna, Cic. Cornel. Fragm. p. 450 Orell.: ut, quod populi sit, populus jubeat potius quam patres gratificentur, Liv. 10, 24, 15.