fundus, i, m. Sanscr. budh-nas, ground; Gr. πυθμήν, πύνδαξ; O. H. Germ. Bodam; Germ. Boden; v. fodio, the bottom of any thing (class.). Lit. In gen.: armarii fundum exsecuit, the bottom of the chest, Cic. Clu. 64, 179: ollae, Plin. 15, 17, 18, § 60: scyphi, Dig. 41, 1, 26: (Aetna) fundo exaestuat imo, from the lowest bottom, Verg. A. 3, 577; cf.: imo Nereus ciet aequora fundo, id. ib. 2, 419: amnis fundo carens, Plin. 3, 16, 20, § 122: maris, Vulg. Judith, 5, 12: calicis, id. Isa. 51, 17.—Prov.: largitio fundum non habet, there is no end of giving, Cic. Off. 2, 15, 55.—* Transf. (pars pro toto), a cup: hi duo longaevo censentur Nestore fundi, Mart. 8, 6, 9.— In partic., a piece of land, a farm, estate (syn.: praedium, villa): fundi appellatione omne aedificium et omnis ager continetur; sed in usu urbana aedificia aedes, rustica villae dicuntur; locus vero sine aedificio in urbe area, rure autem ager appellatur: idemque ager cum aedificio fundus dicitur, Dig. 50, 16, 211; Cic. Agr. 3, 2 fin.: cum inprobata sit eorum sententia qui putaverint furtivum fundum fieri posse, Gai. Inst. 2, 51; cf.: non hominum tantum neque rerum moventium ... sed fundi quoque et aedium fieri furtum, Masur. Sab. ap. Gell. 11, 18, 13: cui nostrum non licet fundos nostros obire? Cic. de Or. 1, 58, 249: nunquam tam mane egredior, quin te in fundo conspicer fodere, Ter. Heaut. 1, 1, 16; Crass. ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Cic. Caecin. 36, 104; Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119; id. Fam. 13, 69, 2; Quint. 4, 2, 131: dulcia poma feret cultus tibi fundus, Hor. S. 2, 5, 13 et saep.: euge, fundi et aedes, per tempus subvenistis mihi, Plaut. Truc. 1, 2, 84; cf.: si quidem habes fundum atque aedis, id. ib. 1, 2, 75: nostri fundi calamitas, Ter. Eun. 1, 1, 34: quasi non fundis exornatae multae incedant per vias, i. e. with the price of a farm, Plaut. Ep. 2, 2, 42: unumne fundum pulcherrimum populi Romani, disperire patiemini? Cic. Agr. 2, 29, 80: nunc is nobis fundus est, i. e. ex quo fructus capiamus, Plaut. Truc. 4, 2, 15 Spengel ad loc.— Prov.: fundum alienum arat, incultum familiarem deserit, Plaut. As. 5, 2, 24.— Trop. In gen.: fluxas Phrygiae res vertere fundo, i. e. from its foundation, = funditus, Verg. A. 10, 88: cenae, the principal dish, Gell. 17, 8, 2.— In partic., publicists' t. t., qs. one who lays the foundation for the decision of a thing, one that approves a thing or ratifies it, the approver (syn. auctor): fundus dicitur populus esse rei, quam alienat, hoc est auctor, Paul. ex Fest. p. 89 Müll.: non ut hujus sententiae legisque fundus fierem, Gell. 19, 8, 12: negat ex foederato populo quemquam potuisse, nisi is populus fundus factus esset, in hanc civitatem venire, etc., Cic. Balb. 8, 19 (where Cicero gives to this legal principle another meaning); cf.: quid enim potuit dici imperitius quam foederatos populos fieri fundos oportere? id. ib. 8, 20; 11, 27; 18, 42: municipes sunt cives Romani ex municipiis, legibus suis et suo jure utentes ... neque ulla populi Romani lege astricti, nisi populus eorum fundus factus est, Gell. 16, 13, 6.— Transf. (ante- and post-class., and rare): ut, quae cum ejus filio egi, ei rei fundus pater sit potior, may officially confirm, Plaut. Trin. 5, 1, 7; cf. Gell. 19, 8, 12; and Paul. ex Fest. p. 89 Müll. supra.