fŭgĭtīvus, a, um, adj. fugio, fleeing away, fugitive; usually subst.: fŭgĭtī-vus, i, m., a fugitive, runaway, deserter. Adj.: dicitur mihi tuus servus anagnostes fugitivus cum Vardaeis esse, runaway slave, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; so, servus, Sall. C. 56, 5; Just. 2, 5, 5 al.: (apes) fugitivae fiunt, i. e. they fly away, Varr. R. R. 3, 16, 21: canis, Plaut. Ps. 1, 3, 85: piscis, Juv. 4, 50: lapis fugitivus appellatus, Plin. 36, 15, 23, § 99: retraham ad me illud fugitivum argentum, Ter. Heaut. 4, 2, 11: teque ipsum vitas fugitivus et erro, Hor. S. 2, 7, 113.— With ab: neque tam fugitivi illi a dominis, quam tu ab jure et ab legibus, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 112.— With gen.: futurum te fugitivum rei familiaris statimque ad nos evolaturum, Plin. Ep. 9, 28, 4: Jugurtha finium suorum regnique fugitivus, Flor. 3, 1, 12: illius loci (columbae), Plin. 18, 16, 41, § 142.— Subst. A runaway or fugitive slave: non fugitivost hic homo; conmeminit domi, Plaut. Trin. 4, 3, 20: quis sit fugitivus, definit Orfilius: Fugitivus est, qui extra domini domum fugae causa, quo se a domino celaret, mansit. Caelius autem fugitivum esse ait eum, qui ea mente discedat, ne ad dominum redeat, etc., Dig. 21, 1, 17: vivebat cum fugitivis, cum facinorosis, cum barbaris, Cic. Tusc. 5, 22, 63; Cic. Verr. 2, 3, 26, § 66; id. Phil. 11, 7, 16; Caes. B. C. 3, 19, 2; 3, 110, 4; Liv. 30, 43, 11; Quint. 7, 4, 14; Hor. S. 2, 5, 26; Gell. 11, 18, 14 al.—As a vituperative term: fur, fugitive, fraus populi, fraudulente, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 131; Ter. Eun. 4, 4, 2; id. Phorm. 5, 7, 38. — In milit. lang., a runaway soldier, a deserter: ea res per fugitivos L. Aemilii hostibus nuntiatur, Caes. B. G. 1, 23, 2; Sall. H. Fragm. 3, 67 Dietsch; cf.: tempus discernit emansorem a fugitivo, Dig. 48, 19, 16, § 5.