frūniscor, frūnītus, 3, v. dep. n. [a lengthened form of fruor], to enjoy (anteand post-class.); constr. with acc.; rarely with abl.: (Q. Claudius Quadrigiarius) Domus, inquit, suas quemque ire jubet et sua omnia frunisci ... ut fatiscor a fateor, ita fruniscor factum est a fruor. Q. Metellus Numidicus ... ita scripsit: Ego neque aqua neque igni careo, et summa gloria fruniscor. Novius in Atellana, quae Parcus inscripta, hoc verbo ita utitur: Quod magno opere quaesiverunt, id frunisci non queunt. Qui non parsit apud se, frunitus est, Gell. 17, 2, 5 sq.: Fruniscor et frunitum dixit Cato: nosque cum adhuc dicimus infrunitum, certum est antiquos dixisse frunitum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.: Frunisci pro frui. Lucilius: Aeque fruniscor ego ac tu. Coelius (leg. Claudius) ... Novius ... (then follow the passages quoted above from Gellius), Non. 113, 7 sq.: hinc tu nisi malum, frunisci nil potes, ne postules, Plaut. Rud. 4, 3, 73: QVEM NON LIQVIT (i. e. licuit) NOS FRVNISCI, Inscr. Orell. 4768.