frūgĭfer, ĕra, ĕrum (archaic gen. sing. fem. frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P.; cf. Mart. 11, 90, 5, and v. infra), adj. frux + fero, fruit-bearing, fruitful, fertile (class.). Lit.: ut agri non omnes frugiferi sunt, qui coluntur, sic animi non omnes culti fructum ferunt, Cic. Tusc. 2, 5, 13: terraï frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P. (Ann. v. 479 Vahl.); hence comically used to denote Ennius himself: attonitus legis Terraï frugiferaï, Mart. 11, 90, 5: spatia frugifera et immensa camporum, Cic. N. D. 2, 64, 161: et ferta arva Asiae, Poët. ap. Cic. Or. 49, 163: cedrus, Plin. 13, 5, 11, § 53: nuces, Ov. de Nuce, 19: messes, id. M. 5, 656: numen, i. e. Ceres, id. P. 2, 1, 15; so, Frugifer, an appellation of Osiris among the Egyptians, Arn. 6, 196.— Trop., fruitful, profitable: cum tota philosophia frugifera et fructuosa nec ulla pars ejus inculta ac deserta sit, tum nullus feracior in ea locus nec uberior quam de officiis, Cic. Off. 3, 2, 5: hoc illud est praecipue in cognitione rerum salubre ac frugiferum, te, etc., Liv. praef. § 10.