flētus, ūs, m. fleo, a weeping, wailing, lamenting. Lit. (class.; in sing. and plur.): nemo me lacrimis decoret nec funera fletu Faxit, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34 (Epigr. 1, 3, p. 162 ed. Vahl.); cf.: quantum fletum factum audivi! Cato ap. Gell. 10, 3, 17; and: quod usque eo visum est indignum, ut urbe tota fletus gemitusque fieret, Cic. Rosc. Am. 9, 24: lugubris lamentatio fletusque maerens, id. Tusc. 1, 13, 30: mulierum, Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47: fletus cum singultu, id. Planc. 31, 76: prae fletu et dolore, for tears, id. Att. 11, 7, 6: assiduo fletu sororis, id. Clu. 6, 15: haec magna cum misericordia fletuque pronuntiantur, Caes. B. C. 2, 12 fin.: clamore ac fletu omnia compleri, id. B. G. 5, 33 fin.: fletum populo movere, Cic. de Or. 1, 53, 228: fletum reprimere, id. Rep. 6, 15: magno fletu auxilium petere, Caes. B. G. 1, 32, 1: virginum precibus et fletu excitati, id. B. C. 2, 4, 3: cum ille erumpit fletus, Quint. 6, 2, 7: fletibus natos, laetitia defunctos prosequi, id. 5, 11, 38: nullis ille movetur fletibus, Verg. A. 4, 439.— Transf., concr., = lacrimae, tears: fletu super ora refuso, Ov. M. 11, 658; so ib. 673.